Albert Willimsky pochodził ze zgermanizowanej polskiej rodziny z Głogówka. Po zdaniu matury w miejscowym gimnazjum podjął studia teologiczne na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Podczas I wojny światowej przerwał studia i zgłosił się do wojskowych służb sanitarnych, a następnie został radiotelegrafistą.

Po wojnie wrócił na studia i 22 czerwca 1919 roku we wrocławskiej katedrze przyjął święcenia kapłańskie.

Na pierwszą parafię skierowano go do Bytomia, a stamtąd w kolejnych latach przeniesiono go do parafii Najświętszej Maryi Panny w dzielnicy Kreuzburg w Berlinie.

W kolejnej parafii w mieście Friesack w kraju Havelli został już proboszczem. W tym okresie po dojściu do władzy NSDAP otwarcie krytykował rządzącą partię, której idee określił jako sprzeczne z chrześcijańskimi zasadami współżycia społecznego. Za tę krytykę w roku 1935 został zmuszony do opuszczenia parafii i przeniesienia się Gransee, gdzie również objął funkcję proboszcza. Pełnił ją do 1939 roku, jednak już w październiku 1938 roku został uwięziony za dalszą krytykę hitleryzmu.

1 maja 1939 roku został zwolniony z więzienia i wkrótce objął funkcję proboszcza parafii w podszczecińskich Podjuchach. Ponieważ była to dzielnica portowa, już jesienią 1939 roku trafiły tu setki polskich robotników przymusowych.

Ksiadz Willimsky nie pozostał obojętny na ich ciężki los, zaczął im pomagać materialnie oraz interweniować u regionalnych władz. W efekcie tych działań w styczniu 1940 roku został aresztowany i przewieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen.

22 lutego tego samego roku zmarł w skutek fizycznego wyczerpania w obozie koncentracyjnym KL Sachsenhausen w Oranienburgu.