Dzięki ogromnemu entuzjazmowi społeczeństwa bardzo szybko rozwijały się struktury powstającej „Solidarności”. Polacy uwierzyli, że nareszcie jest szansa na demokratyzację kraju. Jednak władze PRL nie zamierzały spokojnie patrzeć na rozmontowywanie swojej dominacji. Mając do dyspozycji administrację, służbę bezpieczeństwa, milicję i wojsko rozpoczęto przeciwko działaczom powstającego związku szereg działań: od inwigilacji, poprzez pozyskiwanie ich w charakterze tajnych współpracowników, a skończywszy na trwających intensywnych przygotowaniach do stanu wojennego.

Do najgłośniejszych wydarzeń między powstaniem Solidarności a wprowadzeniem stanu wojennego doszło w Polsce 19 marca 1981 r. Tego dnia funkcjonariusze milicji i Służby Bezpieczeństwa siłą usunęli z sali obrad Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy delegację „Solidarności” i brutalnie pobili trzech delegatów: Jana Rulewskiego, Michała Bartoszcze i Mariusza Łabentowicza.

Jednym z kluczowych kierunków działań władz było inicjowanie konfliktów wewnątrz „Solidarności” oraz tworzenie napięć na linii „Solidarność” – rząd. Wykorzystywano do tego takie okazje jak starania o rejestrację Niezależnego Zrzeszenia Studentów czy „Solidarności” Rolników Indywidualnych. Największe napięcie wywołała sprawa wolnych sobót, które w myśl porozumień z 3 września w Jastrzębiu miały być wprowadzone od 1 października. Władze zwlekały z realizacją tego postulatu publikując kontrowersyjne projekty rozporządzeń w tej sprawie. Wszystko to służyło propagandzie obarczającej winą za napięcia działaczy „Solidarności” a co za tym idzie usprawiedliwieniu przygotowywanego stanu wojennego.