Nie przypadkowo użyłem słowa „prawdopodobnie”. Przez wieki uważano, że Śląsk pierwotnie należał do królestwa czeskiego, a Polska, czy raczej Mieszko I otrzymał go w posagu wraz z ręką księżniczki Dobrawy i chrześcijaństwem. Obecnie jednak coraz więcej badaczy skłania się ku poglądowi, iż po rozpadzie państwa wielkomorawskiego w roku 905 do czasu przyłączenia przez pierwszych Piastów – Mieszka lub jego poprzednika, był regionem niezależnym. Oznaczało by to, że przyłączenie Śląska do Polski nie miałoby nic wspólnego ze ślubem Mieszka z Dąbrówką, ani z chrztem Polski.
Dotychczasowe powszechne przekonanie o pierwotnej przynależności Śląska do Czech było efektem lakonicznej notatki na ten temat z kroniki czeskiego kronikarza Kosmasa. Dziś badacze powątpiewają w prawdziwość tej notatki, bowiem Kosmas napisał ją w 240 lat po domniemanym przekazaniu Śląska Polsce przez Czechy.
Tak czy inaczej pierwszym wiarygodnym dokumentem stwierdzającym aktualną przynależność Śląska do Polski jest słynny dokument Dagome Iudex, w którym Mieszko I oddaje papieżowi w opiekę swoje państwo, wymieniając jego ziemie. Dokument ten powstał około roku 991, a więc w 25 rocznicę przyjęcia przez Mieszka chrztu.
Zarówno Mieszko I jak i jego syn Bolesław Chrobry bardzo gorliwie propagowali w swoim państwie religię chrześcijańską, surowo karząc za grzechy i odstępstwa. Przykładem stosowanych metod może być kara wybijania zębów za niedotrzymanie postu. Gdy zmarł Bolesław Chrobry, na polskim tronie zasiadł jego syn Mieszko II, który okazał się władcą nie dość silnym i charyzmatycznym by utrzymać niedawno powstałe królestwo w całości. W roku 1334 Mieszko zginął prawdopodobnie zamordowany przez swego dworzanina, a w całym kraju wybuchło antypaństwowe i antychrześcijańskie powstanie zwane reakcją pogańską.
W ogólnym zamęcie jaki wówczas zapanował w Polsce doszło do najazdów ruskiego i czeskiego. Na czele swoich wojsk czeski książę Brzetysław II dotarł aż do Gniezna, które spustoszył i spalił, niszcząc także katedrę. Uprzednio zabrał z niej srebrną trumnę z ciałem Św. Wojciecha. Wracając do Czech przyłączył do swego państwa Śląsk i Małopolskę.
Na przełomie roku 1039 i 1940 do Polski powrócił syn Mieszka II Kazimierz, zwany później Odnowicielem, który otrzymawszy wsparcie niemieckiego cesarza w postaci 500 zbrojnych, zdołał odbudować królestwo. Śląsk odzyskał dopiero w roku 1047 po krótkiej wojnie z Czechami.