Święta Jadwiga urodziła się między 1178 a 1180 rokiem w Andechs w Bawarii. Jej rodzicami byli książę Meranii Bertold IV i Agnieszka von Rochlitz z saskiego królewskiego rodu Wettynów. W dzieciństwie spędziła kilka lat w klasztorze benedyktynek koło Wirtzburga, gdzie otrzymała wykształcenie. Wywarło to ogromny wpływ na całe życie przyszłej świętej. W wieku 12 lat wydano ją za mąż za starszego o około 10 lat Henryka Brodatego. Młoda para dochowała się siedmiorga potomstwa. Oboje z mężem byli ludźmi głęboko religijnymi i pobożność odgrywała w ich życiu ważną rolę. Bardzo dbali o rozwój Śląskiego kościoła, sprowadzali duchownych, fundowali klasztory, szpitale i kościoły.

Najbardziej znaną fundacją świętej Jadwigi jest założony w roku 1209 klasztor cystersek w Trzebnicy niedaleko Wrocławia. Za jej sprawą zorganizowano wędrowny szpital, który przemierzał ciągle rosnące państwo Henryka Brodatego i pomagał chorym w napotkanych miejscowościach.

W tamtym czasie na Śląsku było jeszcze sporo obszarów niezamieszkałych. Jadwiga starała się pomóc mężowi w zagospodarowaniu pustkowi inicjując akcję kolonizacyjną i sprowadzając osadników z Niemiec. 19 lat po ślubie, po urodzeniu siedmiorga dzieci z inicjatywy Jadwigi małżonkowie złożyli śluby czystości. Po śmierci męża w roku 1238 zamieszkała w trzebnickim klasztorze, gdzie przełożoną była jedna z jej córek.

W roku 1241 po bitwie z Mongołami pod Legnicą przyszło Jadwidze zidentyfikować pozbawione głowy ciało syna księcia Henryka Pobożnego. Według przekazów kronikarzy rozpoznała syna po sześciu palcach u stóp.

Otoczona powszechnym szacunkiem i podziwem za skromny ascetyczny tryb życia oraz cierpliwą pracę dla biednych i chorych, zmarła w opinii świętości 15 października 1243 r. Już wkrótce jej grób w trzebnickim opactwie stał się celem licznych pielgrzymek z całego Śląska i innych dzielnic Polski. Propagatorem jej kultu był dominikanin Peregryn z Opola autor zbioru kazań poświęconych życiu i świętości Jadwigi. 24 lata po jej śmierci papież Klemens IV dokonał kanonizacji Jadwigi. Jej kult rozwinął się szczególnie w Polsce, Niemczech, Austrii, Czechach i na Węgrzech.

Dobrym przykładem jej przywiązania do ascetycznego trybu życia jest przytaczana często opowieść o tym jak to w trosce o jej zdrowie spowiednik dał jej buty i surowo nakazał je zawsze nosić. Posłuszna Jadwiga przywiązała buty do paska i nosiła je wszędzie ze sobą, nadal chodząc boso.

W ikonografii przedstawiana jest z makietą trzebnickiego opactwa na ręce i z butami w drugiej ręce lub przy pasku.