Także robotnicy opolskich zakładów mieli odwagę by zaprotestować przeciwko wprowadzonym przez władze PRL podwyżkom cen żywności, które stały się zarzewiem fali protestów. Do pierwszego w województwie opolskim strajku w 1980 r. doszło już 24 lipca w Zakładach Elektroniki Motoryzacyjnej w Namysłowie. Tamtejsi robotnicy po prostu przyłączyli się do akcji prowadzonej przez robotników kooperujących z namysłowską firmą fabryk Wrocławia. Strajk zakończono po obietnicy podwyżki i zapowiedzi utworzenia sklepów przyzakładowych. Tydzień później czyli 1 sierpnia 1980 r. rozpoczął się strajk w Fabryce Samochodów Dostawczych w Nysie, także i on zakończył się po zmianie regulaminu premiowania i obietnicy poprawy zaopatrzenia sklepów przyzakładowych.
Pierwszym faktycznie solidarnościowym opolskim strajkiem był rozpoczęty na nocnej zmianie z 19 na 20 sierpnia strajk w Zakładach Cementowo-Wapienniczych „Górażdże” w Choruli. Możemy mówić w tym wypadku o strajku solidarnościowym, bowiem protestujący wśród podstawowych postulatów postawili żądanie wyjaśnienia sytuacji strajkujących robotników na Wybrzeżu. Ponadto żądali poprawy zaopatrzenia w żywność, podwyżki i poprawy systemu płac, likwidacji przerostu zatrudnienia w pionie administracyjnym, pojawiły się także postulaty socjalne i mieszkaniowe. Strajk ten zakończył się 21 sierpnia podpisaniem porozumienia między Komitetem Strajkowym a przedstawicielami dyrekcji i rady zakładowej.
20 sierpnia próbowano rozpocząć strajk w Zakładzie Urządzeń Przemysłowych w Nysie. Podczas przerwy śniadaniowej grupa inicjatorów protestu zdołała zorganizować coś w rodzaju wiecu na podwórzu zakładu. Pracownicy wydziału PR % wyszli z hali i zaczęli wznosić okrzyki nawołujące do solidarności z robotnikami wybrzeża. Protest trwał 20 minut i zakończył się po interwencji kierownictwa zakładowej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i kierownika wydziału.
27 sierpnia przez trzy i pół godziny strajkowało około 300 robotników Przedsiębiorstwa Mechanizacji Produkcji Zwierzęcej i Przemysłu Rolnego „Meprozet” w Brzegu. Podczas zebrania dyrekcji udało się na uspokoić nastroje załogi i przywrócić normalne funkcjonowanie zakładu.
28 sierpnia rozpoczęły się strajki w Zakładzie Urządzeń Przemysłowych w Nysie, w Famaku Kluczbork i w hucie w Zawadzkiem. W kolejnych dniach wybuchły strajki w Fabryce Maszyn Rolniczych „Agromet” w Brzegu, w Zakładach Celulozowo-Papierniczych w Krapkowicach, kluczborskiej filii Opolskich Fabryk Mebli, Fabryce Samochodów Dostawczych w Nysie, kędzierzyńskiej filii Przedsiębiorstwa Robót Chemoodpornych i Antykorozyjnych „Chemizola”, strajkowali kierowcy Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Komunikacji Miejskiej, a także PKS. W wielu zakładach nie przerywano pracy a protest ograniczono do wywieszenia flag i przekazania postulatów dyrekcjom zakładów. Wszędzie żądano podwyżek płac, poprawy warunków socjalnych i wyrażano solidarność ze strajkującymi na Wybrzeżu.
Strajk w hucie im. gen. Karola Świerczewskiego w Zawadzkiem – był jednym z największych strajków jakie miały w 1980 r. miejsce na Opolszczyźnie. Protest rozpoczęli pracownicy przybyli na drugą zmianę do kuźni. Do ich akcji dołączały kolejne wydziały, do wieczora strajkowało już 560 osób. Rano do strajku dołączyli kolejni pracownicy –protestowało już 2000 osób. Tego dnia tuż przed północą doszło do podpisania wstępnego porozumienia i zakończenia strajku. Ostateczne porozumienie kończące strajk podpisano w Zawadzkiem 4 września 1980 r.
Posłuchaj:
