Szybko okazało się wprawdzie, że była to forma próby mikrofonu przed właściwą transmisją radiową, ale mimo tego słowa wypowiedziane przez prezydenta Ronalda Reagana uleciały w eter i obiegły świat. I pewnie po nie jednych plecach przeszedł zimny dreszcz. Orwellowski 1984 rok obfitował bowiem w wydarzenia czyniące sytuację międzynarodową wyjątkowo napiętą. Choć znający światopogląd prezydenta Reagana mogą być pewni, że gdyby mógł, to z pewnością ZSRR wyjąłby spod prawa. W wypadku owego incydentu był to jednak głównie żart, z których swoją drogą amerykański przywódca słynął. Przytoczmy jeden z nich ”Jak rozpoznać komunistę? – pytał swego czasu Reagan i odpowiadał natychmiast: "Cóż, jest to ktoś, kto czyta Marksa i Lenina. A jak rozpoznać antykomunistę? To ktoś, kto rozumie Marksa i Lenina”.
Ta wpadka prezydenta z pewnością jednak nie ujęła mu zwolenników wśród wyborców. Nie zawsze jednak włączenie nie w porę, albo nie wyłączenie na czas mikrofonów kończy się tak dobrze. George W. Bush zapomniał się i w 2000 roku, podczas spotkania z wyborcami, negatywnie wyraził się o jednym z bardziej znaczących amerykańskich publicystów. Polityczni przeciwnicy natychmiast wykorzystali to do uderzenia w Busha. Podobnie było też w Wielkiej Brytanii, gdy jej były premier Gordon Brown nazwał zbyt dociekliwą emerytkę, bigotką.
Ale przecież nie musimy szukać daleko, by znaleźć dowód na to, że osoba publiczna powinna zawsze traktować mikrofon tak, jakby był włączony. Mieliśmy przecież i „małpę w czerwonym”, i słynne słowa marszałka Sejmu- zacytujmy: „Nie przychodź mi tu, k...., z takimi rzeczami”. Czy nie tak dawną, złapaną przypadkiem rozmowę o koleżance, jaką odbyli posłowie tuż przed posiedzeniem komisji ds. nacisków.
Warto też jednak wspomnieć, że nie tylko politykom zdarzały się podobne sytuacje. Do legendy, a przy okazji także i do Internetu, trafiły na przykład nagrania, w których jeden z najbardziej znanych polskich dziennikarzy sztorcuje, nie przebierając w słowach, współpracowników, a inny wyraża nieparlamentarnie ogromny żal, że nie udało się doczyścić dokładnie stołu, co z pewnością zauważy bezlitosne oko kamery telewizyjnej!
Wydarzenia te pokazują, że siadając przed mikrofonem warto mieć nieustającą świadomość, że ten czasem wymyka się spod kontroli, a komentarz i żart wypowiedziany zamiast tradycyjnego ”raz, dwa, trzy… próba mikrofonu…”, potrafią rozśmieszyć do łez. Z naciskiem na „do łez”…
Posłuchaj felietonu:
Ireneusz Prochera (oprac. Wanda Kownacka)
