Przyjęło się też uważać, że Częstochowa klasztor zawdzięcza księciu opolskiemu. To Władysław Opolczyk miał bowiem sprowadzić do dawnego kościoła parafialnego paulinów z Węgier i dokonać fundacji klasztoru. Miał też na mocy dekretu z 9 sierpnia 1382 wesprzeć kościół dochodami z okolicznych wsi. W ostatnim czasie pojawiły się jednak wyniki badań sugerujące, że nie do końca to powszechne przekonanie polega na prawdzie. W książce „Fundacja klasztoru jasnogórskiego w świetle nowej interpretacji źródeł” ks. Władysław Kos zwraca bowiem uwagę, że Opolczyk, owszem, dekrety fundujące klasztor wydał, tyle że przekroczył znacznie swoje kompetencje, a na rzecz klasztoru przeznaczył dobra do niego nie należące! Sugeruje się też w niektórych pracach, że przypisywanie księciu opolskiemu ufundowania jasnogórskiego obrazu Matki Boskiej może również być wynikiem jego skutecznej autopromocji! Ksiądz Jan Kracik (TYGODNIK POWSZECHNY , Nr 42 (2780), 20 października 2002) pisze, iż z badań historyków i historyków sztuki wynika, że jasnogórski obraz został wykonany najprawdopodobniej na początku XIV w. w Italii, przez malarza wzorującego się na ikonie bizantyńskiej. Do Polski obraz przywiozła zapewne królowa Jadwiga, przybywając do Krakowa po koronę w 1384 r. i przekazała go paulinom z Częstochowy. Niewykluczone, że skorzystała właśnie z pośrednictwa Władysława Opolczyka, który skorzystał z okazji, by stworzyć wrażenie, iż jest właściwym ofiarodawcą - pisze ksiądz Kracik.
Jeśli jednak nawet tak było, to oczywiście nie powinno umniejszać postaci samego księcia Opolczyka. Trzeba bowiem pamiętać, iż jak na prowincjusza, zrobił niezwykłą karierę u boku króla Ludwika Węgierskiego. Przez pewien czas był nawet drugą osobą w hierarchii państwowej. A po śmierci Ludwika aspirował do tronu po nim. Oczywiście, bezskutecznie, co doprowadziło go do otwartego konfliktu z królem Władysławem Jagiełłą. Co więcej, o mały włos nie stracił władzy, gdy karna ekspedycja królewska stanęła w 1396 r. u wrót Opola. Wtedy to dokonał się jednak bezkrwawy zamach stanu, władze przejęli bratankowie księcia, obiecując przedstawicielom Jagiełły, że zadbają, by Opolczyk już nigdy nie knuł przeciw królowi. I tak się też stało. W poczuciu klęski ambitnych planów, Władysław Opolczyk zmarł w maju 1401 r. w Opolu. Został pochowany w klasztorze franciszkanów.
W świetle faktów, o których była mowa wyżej, związanych z fundacją jasnogórskiego sanktuarium, docenić należy jego umiejętny, jak dziś powiedzielibyśmy PR, czyli jak widać, rzecz w polityce państwowej obecną nie od dziś…
Posłuchaj felietonu:
Ireneusz Prochera (oprac. Wanda Kownacka)
