Trzeci album Lombardu nie był wynikiem jednej sesji. Nagrywany w trzech różnych studiach i z sześcioma realizatorami, mógł okazać się niespójny i niedopracowany. jednak formuła dwojga wokalistów i poruszanie się płynne po różnych stylistykach (od ostrego rocka, po mocno syntezatorowy pop) nie przeszkadzało zachować grupie natychmiastowej rozpoznawalności i nagrać świetny album (tym większa jego popularność wśród kolekcjonerów, że wydany w niskim nakładzie przez Klub Płytowy Razem).