W latach 70-tych we Włoszech nastąpił prawdziwy wysyp zespołów rocka progresywnego (około stu to absolutne minimum), spośród których tylko kilka zdobyło międzynarodowy rozgłos, jak Le Orme, czy Banco, ale były też i takie, które wykraczały daleko poza idiom gatunku i do nich należy właśnie Osanna, eksperymentująca zarówno z jazz rockiem, muzyką ludową Neapolu, a wszystko z szaleństwem godnym Franka Zappy.

Dzisiaj ta płyta wydaje się klasyczną, ale moment wydania był wielką niewiadomą i wzbudziła mieszane uczucia. Głównie za sprawą braku Rogera Watersa, co jest wyraźnie słyszalne, ale w efekcie ostatecznym to nowe otwarcie w karierze, nie tylko przekonało starych, ale zdobyło też grono nowych fanów i brzmieniowo doskonale broni się po latach i nie starzeje.