Początki łucznictwa datują się na 25. wiek przed naszą erą. Wiadomo, że początkowo było to zajęcie umożliwiające zdobywanie pożywienia. Kolejne cywilizacje jednak udoskonalały technikę polowań, a łuk stawał się bardziej niebezpieczną bronią niż narzędziem polowań. W starożytności ze wspaniałych łuczników słynęły ludy wschodnie - Asyryjczycy i Persowie.

W Europie łucznictwo zostało spopularyzowane przez ludy germańskie, a potem anglosaskie. Łucznicy byli "tajną bronią" Anglików w czasie wojny stuletniej. Właśnie na Wyspach Brytyjskich najwcześniej rozwinął się ten sport.

Zawody łucznicze w programie igrzysk znalazły się po raz pierwszy w 1900 roku w Paryżu. W tej dyscyplinie, jako jednej z pierwszych, zaczęły też rywalizować kobiety. Jednakże na początku ten sport nie zawsze przypominał dzisiejsze zmagania. W Paryżu np. walczono o medale w konkurencji strzelania do... gołębi.

Jednak po igrzyskach w Antwerpii w 1920 roku sport ten na wiele lat wypadł z programu igrzysk. Do grona dyscyplin olimpijskich łucznictwo powróciło dopiero 52 lata później, w Monachium. Od tego momentu zawodnicy nieprzerwanie rywalizują o medale na najważniejszej sportowej imprezie.

Do tej pory biało-czerwoni zdobyli dwa - srebrny w 1972 roku i brązowy podczas Igrzysk XXVI Olimpiady w Atlancie w 1996 roku. Oba trofea zdobyły zawodniczki - w Niemczech indywidualną wicemistrzynią została Irena Szydłowska, natomiast w USA po brąz sięgnęła drużyna w składzie: Iwona Dzięcioł (później znana nazwiskiem Marcinkiewicz), Katarzyna Klata i Joanna Nowicka.(PAP)

mar/ pp/