Dumas, szef dyplomacji w rządach Mitterranda w latach 80. i 90., był synem Elisabeth Lecanuet i Georges'a Dumasa, urzędnika państwowego z regionu Limoges, socjalisty i członka ruchu oporu, rozstrzelanego przez Gestapo za dostarczanie broni francuskim partyzantom.

Po wojnie ukończył studia prawnicze i politologiczne na prestiżowych uczelniach Ecole libre des sciences politiques (Sciences Po) i London School of Economics. W latach 50. przyszły minister spraw zagranicznych zaangażował się w działalność polityczną ugrupowań lewicowych, aby następnie dołączyć do powstałej w 1969 r. Partii Socjalistycznej.

W latach 50. i 60. dwukrotnie sprawował mandat deputowanego. Do Zgromadzenia Narodowego (izby niższej francuskiego parlamentu) powrócił w 1981 r., a następnie z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w wyborach w 1986 i 1988 r.

W lutym 1995 r. prezydent Mitterrand powołał go na przewodniczącego Rady Konstytucyjnej - odpowiednika polskiego Trybunału Konstytucyjnego. W marcu 1999 r. Dumas zawiesił wykonywanie swoich obowiązków, a następnie ogłosił rezygnację w marcu 2000 r. Wiązało się to z oskarżeniem go o przyjmowanie korzyści majątkowych od koncernu paliwowego (skandal Elf). W pierwszej instancji polityk został skazany, jednak w 2003 r. w wyniku postępowania odwoławczego usłyszał wyrok uniewinniający.

"Lekkomyślnie lubiący manipulację, kobiety i pieniądze, Roland Dumas był czarodziejem. Był obdarzony dyskretną inteligencją i nieodpartymi umiejętnościami interpersonalnymi, a także zdolnością wydostawania się ze złych sytuacji, do których doprowadzały go jego własne intrygi" - pisze o nim "Le Monde".(PAP)

wal/ akl/