Choroba Parkinsona wynika z niedoboru dopaminy w ośrodkowym układzie nerwowym. - Do dzisiaj nie ma badania laboratoryjnego czy obrazowego, które diagnozuje chorobę Parkinsona. Rozpoznaje się ją po objawach klinicznych - wyjaśnia gość Radia Opole. Jakie objawy powinny nas niepokoić?

- Zaburzenia funkcji poznawczych, pamięci, koncentracji, zaburzenia nastroju, zaburzenia lękowo-depresyjne. Jeżeli chodzi o początek, o rozpoznanie kliniczne Parkinsona, to jest początek zaburzeń ruchowych: drżenie spoczynkowe, najczęściej w kończynach górnych i stronnie. Objawy na przykład lewo bądź prawostronne, które po czasie się uogólnią. Druga rzecz to zaburzenia odruchów postawy, chód drobnymi kroczkami, pochylona do przodu sylwetka, chód spowolniony. Następne to jest ta sztywność mięśniowa, czyli wzmożone napięcie mięśniowe. I kardynalna do rozpoznania choroby Parkinsona cecha, czyli spowolnienie ruchowe.

Czy możemy zmniejszyć ryzyko zachorowania na Parkinsona? - Parkinsonizmy to nie tylko, ale najczęściej samoistna idiopatyczna choroba Parkinsona. Mówimy też o parkinsonizmie naczyniowym, który wynika z licznych chorób krążeniowych, czyli cukrzycy, nadciśnienia, chorób serca, które powodują uszkodzenie tkanki mózgowej. Jeżeli tych zmian naczyniowych mamy w głowie wiele, istnieje ryzyko, że również wygenerujemy objawy podobne do choroby Parkinsona o zupełnie innym podłożu. W związku z tym zdecydowanie te zachowanie prozdrowotne mają sens.

Średnia wieku rozpoznania choroby Parkinsona to 65 lat. Szacuje się, że 5 do 10 procent pacjentów z idiopatyczną chorobą Parkinsona, to pacjenci przed 40 rokiem życia.