Następnego dnia (31 sierpnia) podpisano porozumienie w Gdańsku, 3 września w Jastrzębiu-Zdroju i 11 września w Hucie Katowice.

Na mocy porozumień władze zgodziły się między innymi na rejestrację NSZZ "Solidarność", uwolnienie więźniów politycznych, postawienie pomnika ofiar grudnia 1970 roku i przeprowadzenie reform gospodarczych.

Sierpień 1980 był impulsem do przemian systemowych, które w ostateczności doprowadziły do upadku PRL i innych dyktatur z bloku wschodniego oraz odzyskania przez nasz kraj suwerenności.

Protesty rozpoczęły się 1 lipca 1980 roku. Zaczęły wybuchać spontanicznie, jako bezpośrednia reakcja na podwyżki cen mięsa i wędlin, wprowadzone przez ekipę rządzącą Edwarda Gierka. Do strajków przyczyniły się pogarszające sie od dłuższego czasu warunki życia robotników, zwolnienia ludzi z pracy, a także przekonanie stoczniowców, że istniejące związki zawodowe zależne od władz, w rzeczywistości nie dbają o ich interesy. Protesty ogarnęły stopniowo cały kraj.

Decydujące znaczenie miał rozpoczęty 14 sierpnia strajk w Stoczni Gdańskiej (wtedy im. Lenina), który rozszerzył się na pozostałe stocznie, porty, komunikację miejską i niektóre zakłady przemysłowe. To właśnie w Stoczni Gdańskiej, poza postulatami gospodarczymi, wysunięto również żądania o charakterze politycznym. Ostatecznie sformułowano 21 postulatów.

Strajki w Szczecinie rozpoczęły się 18 sierpnia w Stoczni Remontowej "Parnica", a potem w dwóch wydziałach Stoczni im. Adolfa Warskiego oraz w Stoczni "Gryfia".
Wśród szczecińskich "36 żądań" znalazły się wszystkie niemal postulaty zgłoszone w Gdańsku, a na pierwszym miejscu - prawo do tworzenia wolnych związków zawodowych.
21 sierpnia rozpoczęły się rozmowy komisji rządowej pod przewodnictwem wicepremiera Kazimierza Barcikowskiego z przedstawicielami Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Szczecinie. Po żmudnych negocjacjach, przy udziale ekspertów obu stron, 30 sierpnia zostało podpisane porozumienie.