W Peenemünde pracowano nad stworzeniem takiej broni, która miała zadecydować o wyniku II wojny światowej i przynieść zwycięstwo Trzeciej Rzeszy. W połowie 1943 roku zakończono tam testowanie pocisków rakietowych V-2 i uruchomiono linię montażową tych rakiet. Przy okazji badań nad bronią rakietową opracowano też systemy radarowe do nawigacji nocnej. W ośrodku pracowało około 20 tysięcy osób.

Peenemünde było kilka razy bombardowane przez lotnictwo brytyjskie i amerykańskie. Pierwszy nalot przeprowadzono w nocy z 17 na 18 sierpnia 1943 roku podczas operacji "Hydra". Uczestniczyło w niej 596 bombowców RAF, które zrzuciły około 1800 ton bomb burzących i zapalających. W ataku brało też udział kilka polskich załóg. Podczas nalotu zginęło, według oficjalnych niemieckich danych, 815 osób. Byli to głównie zatrudnieni tam jeńcy wojenni, ale także naukowcy prowadzący badania. Wśród ofiar znajdował się Walter Thiel, szef zespołu, który pracował nad silnikami rakiet. Brytyjczycy podczas nalotów stracili około 30 samolotów.

Po tym nalocie Niemcy zdecydowali o przeniesieniu produkcji rakiet V-2 do zakładów podziemnych w głębi okupowanej Polski. Szczątki testowanych tam rakiet odnajdywali żołnierze Armii Krajowej i przekazywali Brytyjczykom.

(więcej)

Ośrodek w Peenemünde powstał w 1937 roku. Lokalizacja na wybrzeżu Bałtyku zapewniała mu bezpieczeństwo i pozwalała na kontrolę lotów próbnych rakiet na przestrzeni ponad 350 kilometrów. Peenemünde było największym centrum zbrojeniowym w Europie. Pracowało tu jednocześnie nawet 12 tysięcy osób. Ich działania koncentrowały się przede wszystkim na stworzeniu rakiety samosterującej i pierwszej działającej wówczas wojskowej rakiety batalistycznej, wykorzystanej jako broń terrorystyczna przeciwko ludności cywilnej. Określana mianem broni odwetowej, była używana od 1944 roku podczas II wojny światowej. Do budowy ośrodka wykorzystano robotników przymusowych, więźniów obozów koncentracyjnych i jeńców wojennych. Podczas pracy odbywającej się w nieludzkich warunkach zginęło bardzo wielu więźniów.

Informacje o pracach prowadzonych przez niemiecki Wehrmacht i Luftwaffe w Peenemünde, docierały na Zachód głównie dzięki wywiadowi AK, który zbierał dane wśród Polaków zatrudnionych przymusowo w tamtejszych zakładach. Początkowo Brytyjczycy bagatelizowali te wiadomości. Ich niepokój wzbudziły dopiero nietypowe instalacje stawiane przez Niemców na nabrzeżach Danii i Francji. Informacje Polaków potwierdziły też loty zwiadowcze Brytyjczyków. Pod koniec czerwca 1943 roku podjęto decyzję o zbombardowaniu Peenemünde. Przygotowania do operacji "Hydra" przeprowadzano w ścisłej tajemnicy. O celu nalotów z sierpnia 1943 roku wiedziało niewiele osób.

Kolejne trzy naloty bombowe przeprowadziło rok później - w lipcu i sierpniu 1944 roku - amerykańskie lotnictwo, tym razem na ośrodek doświadczalny Luftwaffe Peenemünde-Zachód. 379 ciężkich bombowców B-17, nazywanych "latającymi fortecami", zrzuciło na tamtejsze zakłady ponad 920 ton bomb.

Po wojnie, na mocy porozumień pomiędzy aliantami, ośrodek w Peenemünde został zniszczony. Większość zatrudnionych tam naukowców została wywieziona do Stanów Zjednoczonych w tajnej operacji amerykańskich służb specjalnych o kryptonimie "Paperclip" - "Spinacz". Z kolei Brytyjczycy i Rosjanie przejęli pracowników technicznych tych zakładów.

W miejscu fabryki Peenemünde powstało Muzeum Historyczno-Techniczne. Prezentowane tu wystawy dokumentują pracę robotników w Peenemünde, pokazują jak wyglądało życie ludzi w tamtych czasach, a także dlaczego przeprowadzano tak szeroko zakrojone projekty zbrojeniowe. W 2017 roku, w tym znamiennym dla historii II wojny światowej miejscu, gościła ekspozycja Muzeum Powstania Warszawskiego zatytułowana "Powstanie Warszawskie 1944". Wystawa poświęcona bohaterom warszawskiego zrywu celowo jest pokazywana w miejscach, gdzie miały siedziby najbardziej zbrodnicze instytucje III Rzeszy.