Hominini to plemię ssaków z rodziny człowiekowatych (Hominidae) należące do podrodziny Homininae, obejmujące rodzaje Homo (człowiek) i Pan (szympans) oraz ich wymarłych przodków.

Międzynarodowy zespół naukowców odkrył zęby i kości przedramienia czterech homininów na wyspie Flores w Indonezji. Z relacji badaczy wynika, że oszacowanie ich wieku i długości było bardzo trudne, bo były połamane na kilka małych części.

„Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem tę małą kość ramienia, pomyślałem, że to kość dziecka” – powiedział Yousuke Kaifu, antropolog z Uniwersytetu Tokijskiego. Po dokładnych badaniach okazało się, że kość kamienna pochodzi od dorosłego osobnika i jest o 6 cm. krótsza od kości Człowieka z Flores (gatunek hominida, popularnie nazywanego „Hobbitem”) zamieszkującego Indonezję 600 tys. lat później.

Na podstawie oszacowanej długości kości ramiennej, naukowcy obliczyli, że hominin miał wysokość ok. 100 cm.

„Spodziewaliśmy się, że twórca narzędzi w Mata Menge będzie dużym Homo erectus. Ale po mozolnej rekonstrukcji ustaliliśmy, że odkryta skamieniałość to fragment kości ramiennej hominina” – powiedział Gert van den Bergh, archeolog z University of Wollongong w Australii. Naukowcy ustalili też, że Człowiek z Flores nie ewoluował z Australopiteka ani wczesnego Homo habilis (człowiek zręczny). Żaden z nich nie został nigdy znaleziony w Indonezji, ani w szerszym regionie.

Autorzy szacują, że mała postura homininów prawdopodobnie ewoluowała między 1 milionem a 700 tys. lat temu i miała istotny wpływ na przetrwanie tego przodka człowieka na wyspie Flores. Przypuszczają też, że homininy o małych ciałach ewoluowały z Homo erectus.

Archeologiczne dane wskazują, że Flores była również zamieszkana przez małe stegodony (wymarły rodzaj słonia), szczury różnej wielkości, krokodyle i warany z Komodo. Te duże gady mogły dorastać do 3 metrów długości, co sugeruje, że nawet duże drapieżniki nie stanowiły istotnego zagrożenia dla długoterminowego istnienia archaicznych populacji Homo na wyspie Flores.

Więcej informacji w materiale źródłowym: https://www.nature.com/articles/s41467-024-50649-7 (PAP)

Autorka: Urszula Kaczorowska

uka/ agt/