Jedna z legendarnych, obok Brygady Kryzys, czy Armii, płyt polskiego punk rocka lat 80-tych. Podobnie jak inne wielkie albumy tego czasu, zawarta muzyka i teksty, dalece wykraczają poza proste piosenki, oferując świat pełen emocji, niebagatelnych pomysłów dźwiękowych, poruszający do dziś swą głębią i aktualnością.

Jedna z legend holenderskiego rocka lat 70-tych, ze względu na prezentowany koncept album, umieszczana często w ramach nurtu progresywnego, który tutaj rzeczywiście najbardziej jest widoczny, aczkolwiek nie pozbawiony przebojowości i melodii bliskich muzyce pop ku której zespół podąży już za chwilę.

Zespół bretoński, mocno zakorzeniony w celtyckim folku, nie stronił również od rocka, a nawet jazzowych inklinacji. Co ciekawe, w roku 1979, w czasie dominacji disco, a z drugiej strony punk rocka i metalu wydał prezentowaną czwartą płytę, która wymyka się wszelkim szufladkom będąc atrakcyjna zarówno dla spragnionych łagodności brzmień i melodii, jak i tych, szukających w muzyce czegoś więcej niż zwrotka i refren.