Praktycznie do początku kariery sięgał Penderecki do muzyki sakralnej i chociaż 2 symfonia nie była od początku pomyślana jako bożonarodzeniowa, poprzez wprowadzenie kolędowego motywu, zyskała to miano i należy do kanonu kompozytora.

W tym przypadku mamy już klasyczny, kolędowy repertuar, jednak zaaranżowany przez wybitnego kompozytora, Włodzimierza Korcza, co nadało im indywidualny charakter, w czym nie mniejsza zasługa wokalistów, którzy śpiewają zarówno wspólnie, jak i utwory z partiami solowymi.

Podobnie jak No To Co, kolejna grupa Piotra Janczerskiego kontynuowała czerpanie z polskiego folkloru, adaptując je udanie na potrzeby muzyki big bitowej, czy, jak w tym przypadku już rockowej. Nic dziwnego, że przygotowując materiał świąteczny nie sięgnęła, jak zazwyczaj wśród artystów muzyki rozrywkowej to bywało, po znane kolędy, ale ludowe pastorałki.

Wielu artystów, co jakiś czas powracało do surowego, garażowego rocka, zakorzenionego w bluesie i tradycji, jednak okazuje się, że, aby odnieść sukces, potrzeba czegoś więcej. Talentu? Geniuszu? Zapewne, chociaż Jack White ma znacznie więcej - ogromną wrażliwość i erudycję muzyczną, Do tego "opakował" swój zespół (właściwie duet) w bardzo przemyślaną koncepcję wizualną. To nie musiało się udać, ale wypaliło i to nie za sprawą ładnych melodii (chociaż i tych jest tu kilka), które rzeczywiście spełniałyby wymóg określenia "greatest hits" (bardziej pasowałoby tu określenie: portret drogi twórczej) ale odwagi, serca i szczerości w tym co zrobił.

W drugiej połowie lat 70-tych Aretha Franklin, śladem wielu uznanych gwiazd spróbowała sił w nowym wówczas nurcie disco. Płyta nie zyskała wielkiego uznania, jednak z perspektywy czasu można śmiało powiedzieć, że Artystka także w tym nowym wydaniu zachowała charakter, swobodę i niepowtarzalny feeling.

Nietuzinkowo i nieprzewidywalnie toczy się kariera Marianny Wróblewskiej, od piosenki popularnej, do wysmakowanego jazzu. Dzisiaj poznamy ją z tej drugiej strony, chociaż. jak zawsze u tej Artystki, odrobinę zaskakująco i nowatorsko.

Podwójny singiel, debiutującej pod własnym nazwiskiem, wybitnej wokalistki jazzowej Ewy Bem, od razu z największymi przebojami jak "Żyj kolorowo" i "Serce to jest muzyk",
jednak nie mniej intrygująco wypadają, pokazujące zarazem wszechstronność artystki dwa sonety Szekspira do muzyki Wojciecha Karolaka.

Druga płyta, dzisiaj już prawdziwej Wielkiej Damy jazzu, to od razu maksymalnie wysoko ustawiony artystyczny poziom i świadectwo tego, że będzie szła niezmiennie własną drogą, przekraczając i łącząc gatunki, a zarazem pozostając zakorzenioną w tradycyjnej, amerykańskiej muzyce.

Długo wyczekiwana przez fanów solowa płyta Haliny Żytkowiak (znanej wcześniej głównie z zespołu Trubadurzy) okazała się sporym sukcesem i ukazała talent wokalistki w nowych odsłonach, jakkolwiek mamy tu kompozycje zarówno Krzysztofa Krawczyka i Poznakowskiego, to autorski utwór zamieściła sama Artystka, oraz Zbigniew Hołdys. Natomiast druga strona jest zdominowana przez utwory świetnie czującego nowoczesny wówczas funk i disco Aleksandra Maliszewskiego.

Wydany w dwutysięcznym roku wybór przebojów Kravitza, podsumowuje najwyżej oceniany okres jego kariery (pięć albumów, w większości pokrytych platyną, a i sam zestaw tych hitów otrzymał ja jeszcze zwielokrotnioną) ukazując go we wszystkich odcieniach twórczości, od hard rocka i funku, po soul i pop, które do dzisiaj umiejętnie łączy, zdobywając fanów ponad gatunkowymi podziałami.