- Co roku bierzemy udział w tych mszach. Mąż jest urodzony na Sybirze, po tym jak trafili tam jego rodzice – mówią Irena i Ryszard Danielko. – Ze Lwowa wywieźli ich w 1940 roku. Mama zmarła 4 lata temu, 105 lat żyła. A ojciec stamtąd na piechotę uciekł do Armii Andersa, później wrócił po wojnie do Polski. Kiziakami się paliło, śniegu było wysoko. To łajno normalne było, mieszało się je z trawą. Jak ktoś miał jakąś starą miskę, to robiło się takie placki, suszyło się latem, a zimą się tym paliło.

We mszy udział wzięli nie tylko ci, którzy w rodzinnej historii mają zsyłkę na Sybir, ale również ci, którzy stracili najbliższych w wyniku rosyjskiej agresji.

- Ruscy od razu przyszli do Polski w 1939 roku i już mordowali wszystkich Polaków, policję, osoby bardzo potrzebne, wykształcone, żołnierzy, kogo tylko się dało - mówiła jedna z uczestniczek mszy, córka zamordowanego polskiego policjanta.

Pierwsza masowa deportacja Polaków na Sybir miała miejsce 10 lutego. Wywózka objęła głównie Polaków, którzy stanowili w tym kontyngencie 70% wszystkich wywożonych, pozostałe 30%, to ludność białoruska i ukraińska. Wywożono przede wszystkim osadników wojskowych, średnich i niższych urzędników państwowych, służbę leśną oraz pracowników PKP. Szacunki mówią, że deportowano wówczas ok. 140 tys. osób.