Andrzej Bobola urodził się 30 listopada 1591 w Strachocinie koło Sanoka, w starej szlacheckiej rodzinie. Uczył się w jezuickiej szkole dla szlacheckich młodzieńców w Braniewie, po ukończeniu której w roku 1611 wstąpił do jezuickiego nowicjatu.

Studiował filozofię i teologię na uniwersytecie wileńskim. 12 marca 1622 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Pod wpływem Albrychta Stanisława Radziwiłła rozpoczął starania o uznanie Matki Bożej Królową Polski. Udało mu się doprowadzić do tego aktu dopiero po ponad 30 latach, ale o tym za chwilę.

W zakonie jezuitów Andrzej Bobola pełnił szereg funkcji. Był więc rektorem kościoła w Nieświeżu, kaznodzieją i przełożonym domu zakonnego w Wilnie, kaznodzieją w Płocku i Warszawie, dyrektorem szkoły humanistycznej w Łomży oraz misjonarzem w Pińsku, gdzie zdobył sławę i miano Apostoła Polesia.

W okresie potopu szwedzkiego gdy Rzeczpospolita niemal w całości była zajęta przez Szwedów i Rosjan, w efekcie noszącego znamiona cudu faktu, iż po obronie klasztoru na Jasnej Górze rozpoczął się proces powrotu polskich renegatów do wierności królowi, a cały kraj zaczęło ogarniać ludowe powstanie, król Jan Kazimierz przystał na postulowane od ponad 30 lat przez Andrzeja Bobolę uznanie Matki Boskiej Królową Polski.

Stało się to 1 kwietnia 1656 roku we lwowskiej katedrze, a tekst ślubowania przygotował królowi właśnie Andrzej Bobola. Oddając Rzeczpospolitą w opiekę Matce Bożej król Jan Kazimierz ustanowił Ją Królową Polski. Jednocześnie przyrzekł, że po wyzwoleniu kraju zajmie się poprawą losu chłopów i mieszczan. Tekst ślubów był wielokrotnie powielany i rozprowadzany po kraju, co niewątpliwie podsycało antyszwedzkie powstanie.

Doprowadzenie do intronizacji Matki Bożej było spełnieniem życiowego celu Andrzeja Boboli, toteż zgodnie z logiką klasycznych żywotów świętych w jego duchowo spełnionym życiu nie mogło zabraknąć męczeńskiej śmierci.

W nieco ponad rok po intronizacji 16 maja 1657 roku Andrzej Bobola wpadł w Janowie Poleskim w ręce kozaków uczestniczących w ciągle trwającym na Ukrainie buncie Chmielnickiego.

Dla prowadzących swoją walkę pod sztandarem ochrony prawosławia Kozaków jezuita nawracający ludność Polesia na katolicyzm był politycznym wrogiem. Toteż Andrzej Bobola poddany został wymyślnej kaźni, której szczegółów oszczędzę naszym słuchaczom. Powiem tylko, że na różne sposoby upokarzano i torturowano Andrzeja Bobolę przez 15 godzin.

Do beatyfikacji Andrzeja Boboli doszło 30 października 1853 roku w Rzymie, a kanonizacja odbyła się 16 maja 1957 roku. Zmumifikowane doczesne szczątki świętego Andrzeja Boboli przebyły całą epopeję, dość wspomnieć, że zrabowane przez bolszewików trafiły do muzeum materializmu w Moskwie, skąd wywiezione przez jezuitów do Rzymu w roku 1937 trafiły w końcu do Polski, a ostatecznie złożono je do grobu dopiero 13 maja 1989 roku, kiedy to poświęcono nowo wybudowane Sanktuarium św. Andrzeja Boboli przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.