Po zakończeniu III powstania śląskiego w myśl zarządzenia stacjonującego w Opolu przewodniczącego Międzysojuszniczej Komisji Rządzącej i Plebiscytowej na Górnym Śląsku gen. Le Ronda wzdłuż Odry powstała neutralna strefa demarkacyjna. Pod groźbą interwencji zbrojnej aliantów Niemcy zgodzili się oddać decyzję o przynależności Górnego Śląska powołanej traktatem wersalskim Lidze Narodów. Ostateczna decyzja dotycząca przebiegu granicy polsko-niemieckiej na Górnym Śląsku zapadła 12 października 1921 roku.

Zgodnie z decyzją wielkich mocarstw dawną Rejencję Opolską podzielono. Do Polski przyłączono powiaty: katowicki, chorzowski, lubliniecki, tarnogórski, świętochłowicki, pszczyński i rybnicki.

Z obszaru plebiscytowego o powierzchni 11 008 km kwadratowych Polska otrzymała 3214 km kwadratowych. Stanowiło to mniej niż jedną trzecią powierzchni regionu, ale na tym terenie znajdowała się większa część śląskiego przemysłu.

W granicach Rzeczypospolitej znalazły się 53 spośród 67 kopalni węgla, 10 z 15 kopalni cynku i ołowiu, 9 z14 stalowni i 22 z 37 wielkich pieców. Opole pozostało w granicach Niemiec.

Wprawdzie Polska otrzymywała mniejszą część Rejencji Opolskiej, ale była to część dużo bardziej atrakcyjna pod względem gospodarczym. Było to trudne do przecenienia wzmocnienie gospodarki tworzącego się praktycznie na nowo po odzyskaniu niepodległości państwa.

Spośród 2 112 700 mieszkańców rejencji opolskiej na terenie przyłączonym do Polski mieszkało 996 tys., z czego około 250 tys. deklarowało narodowość niemiecką. Z kolei po niemieckiej stronie granicy pozostało 530 tys. osób narodowości polskiej.

Decyzją Ligi Narodów osobom niezadowolonym z wytyczonych granic należało dać możliwość przesiedlenia się do wybranego kraju. Z możliwości tej skorzystało mniej więcej po 200 tys. zarówno Polaków jak i Niemców.

Na Opolszczyźnie pozostało około 350 tys. Polaków, którzy nie chcieli opuszczać swoich rodzinnych stron. Już wkrótce powołali oni Związek Polaków w Niemczech – o tym jednak opowiemy innym razem.