Bracia objęli rządy po śmierci ojca Bolka IV w 1437 r. Ich starszy brat Bolko V otrzymał we władanie księstwo niemodlińskie. W tym czasie przez Opolszczyznę przetoczyła się śląska faza wojny o czeską sukcesję.

Kiedy w 1437 r. zmarł król Czech i Węgier oraz cesarz Niemiec Zygmunt Luksemburski, wraz z nim wygasła na czeskim tronie dynastia luksemburska. Tron w Pradze miał po nim przejąć jego zięć Albrech Habsburg, jednakże część miast, możnowładców i rycerstwa czeskiego na zjeździe w Kutnej Horze wybrała królem Czech młodszego syna Jagiełły Kazimierza Jagiellończyka. Narodził się wówczas projekt opanowania Środkowej Europy przez dynastię Jagiellonów, a przy okazji zmuszenia książąt śląskich do powrotu pod zwierzchnictwo króla polskiego.

W roku 1938 na Śląsk wyruszyła wyprawa mająca zabezpieczyć tu panowanie Kazimierza Jagiellończyka. Wyprawa nie była jednak przemyślana, a do jej przeprowadzenia użyto zbyt słabych sił. Od północy wkroczyło pospolite ruszenie Wielkopolski, które ograniczyło się do pustoszenia okolic Namysłowa i Milicza. Natomiast główne siły polskie operowały na Opolszczyźnie.

W efekcie tej demonstracji siły 6 października w obozie pod Strzelcami Opolskimi nazywającymi się wtedy Strzelce Wielkie, doszło do złożenia hołdu lennego Kazimierzowi przez grupę śląskich książąt. Oprócz Opolczyków Jana I i Mikołaja I hołd złożyli także: Bolko V głogówecki, Bernard wielko strzelecki, Mikołaj i Wacław opawscy oraz Jan, Wacław i Przemko oświęcimscy. Książęta zastrzegli jednak, że hołd ten będzie ważny dopiero gdy Kazimierz koronuje się w Pradze.

Tymczasem konkurent Kazimierza książę Austrii Albrecht Habsburg zamiast działać na prowincji skupił się na opanowaniu Pragi, w której wkrótce się koronował, zadając jednocześnie czeskim stronnikom Jagiellończyka szereg klęsk. Albrecht wkroczył z armią na Śląsk, zmusił Kazimierza do wycofania się na terytorium Królestwa i w grudniu 1938 r. odebrał od śląskich książąt hołdy lenne we Wrocławiu. Wśród hołdowników znaleźli się także Jan i Mikołaj opolscy.

Epilogiem walki o czeską sukcesję było w styczniu 1939 r. pokonanie prymy Henryka IX głogowskiego dowodzonego przez przywódcę polskich husytów Abrahama Zbąskiego wielkopolskiego pospolitego ruszenia oraz podpisanie zawieszenia broni w Namysłowie w lutym tego samego roku. Niedługo potem Kazimierz zrzekł się pretensji do czeskiego tronu.

Jan I Opolski zmarł w stanie bezżennym 5 września 1439 r. Nie wiadomo gdzie został pochowany, nie pozostawił również potomstwa, a całość władzy w księstwie opolskim przejął jego młodszy brat Mikołaj I. Wkrótce Śląsk Opolski znów stał się areną wojny o czeską sukcesję, bowiem w grudniu tego samego roku zmarł Albrecht Habsburg, o tym opowiemy jednak innym razem.

Posłuchaj: