- Dziękowanie za zbiory to jedna z najstarszych tradycji - mówi Elżbieta Oficjalska z Muzeum Wsi Opolskiej. - Ona jest tak stara, że w zasadzie najstarsze źródła pisane opisują przebieg tych uroczystości. Ona była już zakorzeniona w kulturze ludów, które obchodziły dożynki. Gdy zaczęto zbierać plony, gdy pojawiła się kultura rolnicza, pojawił się też zwyczaj dziękowania za plony dlatego, że widziano tę zależność że zbiór, jego jakość i ilość decydowały o jakości życia do następnego roku, do następnego zbioru.

Dawniej dożynki zaczynały się już w momencie zakończenia żniw. - Ścinanie ostatnich kłosów żyta to był początek dożynek. Wtedy to było zostawianie ostatnich kłosów, budowanie wokół ostatniej grupy kłosów otoczenia z kamieni, tzw. przepiórki. Znaczenie miał ostatni snop, który zwieziono z pola. Jemu przypisywano specjalne znaczenie. Ostatnią furę przywożono też w takim wielkim święcie przy śpiewie, tańcach. Przyozdobieni byli i kosiarze i żniwiarki i konie i wozy.

W okresie międzywojennym dożynki zaczęły mieć bardziej zinstytucjonalizowany charakter, ich przygotowaniem zajmowały się organizacje wiejskie, jednak ich celem było "zrównanie" społeczeństwa. Później, w PRL-u podczas dożynek pojawiły się trybuny, na których zasiadali partyjni działacze a przed nimi paradowali rolnicy. Obecnie święto plonów ma wyłącznie charakter rozrywki.