Stefan Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 r. w Zuzeli nad Bugiem. Jego ojciec był organistą w miejscowym kościele. Uczył się w gimnazjach w Warszawie i Łomży oraz w liceum włocławskim im. Piusa X, które było niższym seminarium duchownym. Święcenia kapłańskie przyjął w roku 1924 po ukończeniu wyższego seminarium duchownego we Włocławku. Następnie studiował Prawo Kanoniczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie uzyskał tytuł doktora.

Od roku 1931 pracował jako wikariusz w parafii Świętej Rodziny w Przedczu w diecezji włocławskiej. Od roku 1932 pełnił funkcję redaktora naczelnego diecezjalnego miesięcznika „Ateneum Kapłańskie”. Prowadził także chrześcijański uniwersytet robotniczy i współpracował blisko z chrześcijańskimi związkami zawodowymi. Po wybuchu II wojny światowej ukrywał się we wsi Stanisławka na Lubelszczyźnie. Pełnił funkcję kapelana grupy Armii Krajowej „Kampinos”. Po wojnie zreorganizował seminarium we Włocławku i pełnił funkcję jego rektora. W roku 1946 został biskupem lubelskim.

Po śmierci prymasa Hlonda w roku 1948 Urząd Bezpieczeństwa zorganizował wypadek samochodowy, w którym zginął najpoważniejszy kandydat na funkcję prymasa biskup łomżyński Stanisław Kostka-Łukomski. Wówczas arcybiskupem metropolitą gnieźnieńskim i warszawskim oraz prymasem Polski mianowano biskupa Wyszyńskiego.

W imieniu Episkopatu Polski podpisał 14 kwietnia 1950 roku porozumienie z władzami komunistycznymi. Porozumienie to gwarantowało nauczanie religii w szkołach i funkcjonowanie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W zamian za to polski Kościół uznał granice Ziem Odzyskanych PRL i potępił „bandy podziemia”. Mimo to napięcie pomiędzy komunistycznymi władzami a polskim Kościołem stale rosło. 25 września 1953 roku prymas Wyszyński został aresztowany i wraz z zakonnicą Marią Leonią Graczyk oraz księdzem Stanisławem Skorodeckim osadzony w zaadaptowanym na miejsce odosobnienia wpół zrujnowanym klasztorze w Rywałdzie. Kolejnymi miejscami odosobnienia prymasa były Stoczek Warmiński, Prudnik i Komańcza w Bieszczadach. W klasztorze franciszkanów w Prudniku Prymas Tysiąclecia przebywał od 6 października 1954 do 27 października 1955 roku. Zwolniony z internowania powrócił do Warszawy 26 października 1956 r.

W latach 1957–1966 przeprowadził obchody Tysiąclecia Chrztu Polski. W 1958 doprowadził do obniżenia rangi dyplomatycznej ambasady polskiego rządu emigracyjnego przy Stolicy Apostolskiej. Uczestniczył w obradach soboru watykańskiego II. W 1965 był jednym z inicjatorów wystosowania orędzia biskupów polskich do biskupów niemieckich. W latach 1980–1981 pośredniczył w rozmowach między władzami PRL a „Solidarnością”.

Zmarł 28 maja 1981 r. w Warszawie. Na jego pogrzeb w dniu 31 maja 1981 r. przybyły do stolicy tysiące wierzących i niewierzących Polaków.