Nie opłaca się nawet to, co opłaca się zawsze i każdemu: produkcja pieniędzy.

Jak wyczytałem przed świętami, znów wraca w Polsce temat wycofania z obiegu małych nominałów, które się po prostu nie opłacają. Wraca jak bumerang, więc może przez analogię, zastąpmy nasze monety aborygeńskimi muszelkami? Z nieoficjalnych danych wynika, że koszt wyprodukowania pieniążka o nominale 1 grosz wynosi nawet... 5 groszy. Na wycofanie jednogroszówek wciąż jednak nie chce się zdecydować Narodowy Bank Polski, który kieruje się nie wiedzieć czym. Sentymentem? Przywiązaniem do tradycji? Niechęcią do zmian i wynikających z nich nowych obowiązków?

A jak państwo sądzicie? Czy grosze powinny zostać czy może wzorem innych krajów Polska powinna zrezygnować z najmniejszych nominałów? Ja nie mam tu zdania, bo z jednej strony - szkoda grosza. A z drugiej – nie ma nic bardziej denerwującego niż jedno... i dwugroszówki w portfelu.

Niektórzy odczuwają tak duży wstręt do drobnych, że wręcz nie wpuszczają ich do swoich portmonetek. A że wyrzucić szkoda, składają do słoików. Czytałem w tamtym roku o facecie, który uzbierał aż 79 kilogramów jednogroszówek. Ciekawe, czy teraz bardziej opłaca mu się iść z tym do banku czy do punktu skupu złomu?

Wróć! Jest jednak coś, co denerwuje bardziej. To groszowe końcówki cen, ustanawiane na ogół w celach promocyjno - zwodniczych. I pytanie sprzedawcy: ma pan może końcówkę?

Bierze się to z przekonania cwaniaków od marketingu, że niby kiełbasa za dwa dziewięćdziesiąt dziewięć jest tańsza od tej za trzy. Owszem, nominalnie tańsza jest. Tańsza o grosz. A grosz do grosza... Tyle, że to przysłowie dawno już straciło w Polsce aktualność. Podobnie jak to, że oszczędnością i pracą ludzie się bogacą. W Polsce wzbogacić się można niekompetencją i partyjniactwem. Pod warunkiem, że występują razem.

I tym morałem za trzy grosze kończę dzisiejszy felieton.

Posłuchaj felietonu: