No właśnie, gdzie co miało miejsce?

Czy przywieziono tam ofiary jakiegoś straszliwego wypadku, wybuchu, katastrofy morskiej? A może dokonano pomyślnego rozdzielenia bliźniąt syjamskich? Udała się jakaś niezwykle trudna i skomplikowana operacja? Ożył trup? Urodził się olbrzym? Udało się komuś przyszyć głowę?

Nic z powyższego, proszę państwa. Telewizja pokazała tylko całonocną gigantyczną kolejkę złożoną ze starych, schorowanych ludzi, którzy tuż przed końcem minionego roku przyszli, aby zapisać się na zabiegi i operacje. Przynieśli ze sobą wałówę, koce, termosy. Jak na wojnie.

Szczególnie poruszyła mną wypowiedź starszego pana z jaskrą, który skarżył się, że musi czekać na wizytę u specjalisty aż trzy lata, a potem jeszcze półtorej roku na zabieg. Cztery i pół roku będzie żył jak w ciemnicy. Ciekawe, co by na taki wyrok powiedział pan minster-fircyk-celebryta Bartosz Arłukowicz.

Skąd to wszystko? Otóż jakieś kolejne biurokratyczne zarządzenie naszych macherów od służby zdrowia spowodowało, że ten, kto nie wpisał się na listę przed końcem roku, tracił do takich zabiegów prawo. Mówiłem tu już wielokrotnie, że nie jestem w stanie nawet zrozumieć wielu rozporządzeń związanych z refundacją leczenia, tak są pogmatwane, cóż je dopiero państwu wytłumaczyć. Nie muszę jednak niczego rozumieć, żeby odczuwać współczucie dla schorowanych tłumów starców koczujących nocą na korytarzach szpitala i wściekłość na tych, którzy im to zafundowali. Tak jak za komuny nie musiałem znać zawiłościach PRL-owskiej wariackiej gospodarki, żeby się irytować kilometrowymi kolejkami po papier toaletowy czy ruskie sardynki w puszce. A zresztą, tak jak i wtedy, tak i teraz mamy nadobfitość rozmaitych specjalistów od zarządzania tym kolejkowo-refundacyjnym szaleństwem, którzy potrafią logicznie wytłumaczyć każdą durnotę i każdą niedorzeczność. Siedzą na dyrektorskich stołkach, mnożą przepisy oraz absurdy i udają przed dziennikarzami wybitnych profesjonalistów, choć dla mnie są jak ci gracze w trzy karty na targowisku, którzy tylko zręcznie przelewają z pustego w próżne. O przepraszam, nie z pustego. Z naszej, podatniczej kieszeni.

Posłuchaj felietonu: