Tadeusz Różewicz (1921-2014) to jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy współczesnych, poeta, dramatopisarz, prozaik, scenarzysta. Stanisław Grochowiak stwierdził: „Po wojnie nad Polską przeszła kometa poezji. Głową komety był Różewicz, reszta to ogon".

W swojej twórczości często nawiązywał do II wojny światowej jako do doświadczenia, które zburzyło dotychczas obowiązujący kodeks wartości i poczucie sensu. Poezja Różewicza zdominowana jest przez wizję masowej śmierci, wyraża tragizm osamotnionej jednostki, zagubionej w powojennym świecie pełnym okrucieństwa i obojętności. Na drugim biegunie jego twórczości znajdują się wiersze opowiadające o podstawowych wartościach: życzliwości, dobroci, przywiązaniu do miejsc i ludzi. Formalnie jego twórczość stanowiła kontynuację tradycji awangardy. O jego wielkim wpływie na rozwój polskiej literatury świadczy fakt, że stworzył czwarty system wiersza polskiego nazywany wierszem różewiczowskim. Autor zbiorów wierszy i poematów (m. in. Czerwona rękawiczka, Pięć poematów, Czas, który idzie, Srebrny kłos, Matka odchodzi, To i owo) oraz głośnych dramatów (Kartoteka, Stara kobieta wysiaduje i Na czworakach) wystawianych na scenach całego świata. Laureat wielu nagród, m.in. Nagrody Polskiego PEN-Clubu (1997), Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1997), Nagrody Literackiej Nike (2000), Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius za całokształt twórczości (2008) oraz Złotego Medalu „Zasłużony Kulturze Gloria Artis" (2009). Jego twórczość przetłumaczono na ponad pięćdziesiąt języków.

Źródło: MBP w Opolu/ oprac. AL