- Ta ustawa nam jako mniejszości niemieckiej dała bardzo wiele. Przede wszystkim reguluje pewne kwestie, do których mamy odniesienie - mówi Rafał Bartek, przewodniczący Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Niemców na Śląsku Opolskim. - Nazewnictwo dwujęzyczne miejscowości reguluje kontakt pomiędzy państwem a samymi mniejszościami. Wcześniej odbywało się to na poziomie komisji, które nie były konkretnie gdzieś konkretnie przypisane. Tymczasem regulacja ustawowa wprost wskazuje, że jest powoływana komisja wspólna rządu oraz mniejszości narodowych i etnicznych. Ona porządkuje ten sposób komunikacji.

Według członków mniejszości narodowych i etnicznych ustawa w wielu miejscach jest nieprecyzyjna. Najbardziej problematyczną kwestią jest powoływanie członków komisji wspólnej oraz dwujęzyczność w urzędach. Powinna być jej techniczna nowelizacja.

- Nie zawsze mniejszości były w stanie z przepisów skorzystać, nawet jeżeli były one bardzo dobrze sformułowane, ze względów aktywnych. Na przykład dla mniejszości ukraińskiej zapis o tym, że można używać języka ukraińskiego jako pomocniczego w urzędach gmin, czy też zapis o dwujęzyczności nazw miejscowość okazał się zapisem martwym. Ze względu na rozproszenie się mniejszości ukraińskiej, a także na atmosferę społeczną. Ta mniejszość z tych zapisów nie korzysta, a zapisy są tylko teoretycznym prawem - dodaje Grzegorz Kuprianowicz, prezes Towarzystwa Ukraińskiego.

Przypomnijmy, że ustawa przyjęta została 6 stycznia 2005 roku. W Polsce mamy 9 mniejszości narodowych i 4 mniejszości etniczne.