Nazywany przez władze niemieckie Górnego Śląska Wielkim polskim agitatorem Andrzej Mielęcki urodził się 30 listopada 1864 r w majątku Hucisko, w powiecie piotrkowskim. Po skończeniu gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim studiował medycynę w Berlinie i Monachium.

W roku 1893 w Lipsku uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. Początkowo pracował w Saksonii, następnie w Zagłębiu, by ostatecznie osiąść w Katowicach. Tam przez 21 lat prowadził prywatną praktykę lekarską a równocześnie angażując się w wiele akcji społecznych, charytatywnych i narodowościowych.

Jako współpracownik polskiego ruchu wyborczego w Rzeszy Niemieckiej brał udział w obradach sejmu dzielnicowego w Poznaniu. Był także polskim przedstawicielem w Centralnym Komitecie Pomocy dla Dzieci w Katowicach, za działalność w którym jako pierwszy Polak otrzymał od niemieckich władz    tytuł radcy sanitarnego.

Był współzałożycielem wielu polskich stowarzyszeń, takich jak Towarzystwo dla Szerzenia Elementarzy Polskich na Górnym Śląsku czy Towarzystwo Lekarzy Polaków na Górnym Śląsku. Brał udział w pracach komitetu Wykładów Ludowych im. Adama Mickiewicza i Towarzystwa Czytelni Ludowych.

W roku 1918 zaangażował się w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska, w ramach której prowadził konspiracyjne kursy sanitarne i przemycał broń z Polski na Górny Śląsk.

17 sierpnia 1920 roku w trakcie zamieszek w Katowicach wyszedł z domu, by udzielić pomocy rannym od francuskich kul Niemcom. Rozpoznali go i skatowali niemieccy bojówkarze. Gdy nieprzytomnego wieziono go ambulansem do szpitala, kolejna niemiecka bojówka zatrzymała ambulans.

Znów rozpoznany jako znany polski działacz dr Andrzej Mielęcki został wywleczony na ulicę, ponownie pobity i nieprzytomny wrzucony do rzeki Rawy, w której utonął.

W następnych dniach szybko rozchodząca się wieść o zamordowaniu doktora przyczyniła się do wybuchu II powstania śląskiego.