7 września 1958 roku w Gdyni z wielką pompą podniesiono banderę na pierwszym w Polsce jachcie typu J-140, ufundowanym ze składek społeczeństwa i zakładów jednego województwa. Opolszczyzna ufundowała swoim żeglarzom oceaniczny jacht Dar Opola. Mając taki jacht, opolscy żeglarze planowali dalekie rejsy, nawet dookoła świata. Niestety niewiele z tych planów wyszło. Natomiast udało się zorganizować miesięczny rejs do Londynu, na który pojechali najlepsi członkowie LPŻ w Opolu. Był to pierwszy w historii opolskiego żeglarstwa miesięczny rejs z zawijaniem do zagranicznych portów. Funkcję kapitana pełnił Paweł Rozwadowski. W skład załogi wchodzili: Tadeusz Datoń, Jerzy Łańcucki, Andrzej Dybowski, Mieczysław Sokół, Jan Idzik, Tadeusz Sumisławski, Bogdan Andrzejewski i Janusz Skowronek. Załoga liczyła 14 osób. Pozostałych niestety nie udało się zidentyfikować. Rejs rozpoczął się 5 sierpnia 1959. Odwiedzono: Świnoujście, Holtenau, Brunsbüttel, Atwerpię, Le Havre, Londyn i Kilonię. Rejs zakończył się 4 września w Świnoujściu. Łącznie Dar Opola przepłynął 2080 mil.

Fragment wspomnień Jerzego Łańcuskiego:
Już po wyjściu z portu Świno­ujście wieje przeciwny wiatr, co zresztą prześladuje nas do samego końca. Halsując, docho­dzimy pod wyspę Bornholm, skąd bardziej korzystnym bajdewindem idziemy na zachód wzdłuż wyspy Rugii. Bałtyk rozhuśtał się na dobre, siła wiatru 5 do 6 stopni w skali Beauforta. Odczuwamy już pierwsze tego skutki: trzech kolegów zapada, na szczęście nie­groźnie, na morską chorobą. Niebo jest bezchmurne, wi­dzialność dobra, a jaskrawego słońca nie odczuwa się wcale przy silnym zachodnim wietrze. Co pewien czas bryzgi atakują­cych fal wdzierają się na pokład, zalewając wachtę. Woda jest zimna i nieprzyjemnie słona.

Jesteśmy już blisko wejścia do Kanału. Sprawdzam pozycję, za­pisuję w dzienniku jachtowym. Jacht sunie lewym halsem na niedużym przechyle. Wszystko gra. Niedługo zmiana warty. Cała załoga śpi. W pewnym mo­mencie słyszę na rufie jakieś dziwne, głośne skrzypienie. Do­strzegam, że sternik mocuje się z kołem. Cholera, coś się za­cięło, w ogóle nie mogę obrócić w prawo. Rzeczywiście, jacht zaczyna nam ostrzyć, skręcając powoli w lewo. Sytuacja niezbyt przyjemna, bo właśnie z lewej przechodzi kilka statków. Każda sekunda jest droga. Po omacku zrzucamy wszystkie ża­gle. Na deku jest już kapitan. Rzucamy kotwicę. Jeszcze kilka­dziesiąt metrów, a byłoby niedo­brze. Przed dziobem przeszedł nam duży tankowiec.