Na zakończenie naszego krótkiego cyklu związanego z 73. rocznicą wybuchu Powstania Warszawskiego mocny akcent: powstaniec śląski i warszawski w jednym – dziś o Franciszku Rataju.

Bojowe szlaki urodzonego w wielkopolskim Łagowie Franciszka Rataja spina opolska klamra: W roku 1921 jako kapitan wojska polskiego dowodził walczącym w rejonie Góry Świętej Anny 8 Pszczyńskim Pułkiem Piechoty zwanym od jego nazwiska Pułkiem Rataja. 23 lata później, po kapitulacji powstania warszawskiego trafił do obozu jenieckiego Lamsdorf w Łambinowicach.

Gdy w roku 1921 27-letni Franciszek Rataj obejmował dowództwo powstańczego pułku na Śląsku miał już za sobą służbę w pruskiej armii podczas I wojny światowej, walki powstania wielkopolskiego, walki pod Lwowem i Stryjem z Ukraińcami oraz całą kampanię roku 1920. Za bohaterstwo okazane w bitwie warszawskiej niemal na polu bitwy – w Dęblinie – Józef Piłsudski udekorował Rataja krzyżem Srebrnym orderu Virtuti Militari. Po pokonaniu bolszewików zgłosił się ochotniczo do udziału w konspiracyjnej ochronie plebiscytu na Śląsku. Podczas III powstania śląskiego dowodząc 8 pułkiem pszczyńskim przyjął na siebie główny impet niemieckiej ofensywy w rejonie góry świętej Anny.