Prehistoryczny łosoś o nazwie Oncorhynchus rastrosus zamieszkiwał przed kilku milionami lat północne rejony Pacyfiku. Zdaniem paleontologów jego pokaźne zęby, sterczące jak słoniowe ciosy, służyły mu do potyczek w trakcie zalotów, obrony oraz kopania w dnie.

Gatunek opisano po raz pierwszy w latach 70. XX w. Jego przedstawiciele osiągali do 2,7 m długości. Jest to rekord w rodzinie Salmonidae.

Początkowo naukowcy sądzili, że zęby skierowane były w dół i ku tyłowi, jak kły. Dlatego rybę nazywano „szablozębnym łososiem”.

Dokładniejsze badania, za pomocą tomografii komputerowej, dowiodły jednak, że jest inaczej. Zęby kierowały się ku górze i na zewnątrz, podobnie jak u guźca czy słonia. Analizy przeprowadził zespół pod kierunkiem prof. Kerin Claeson z Philadelphia College of Osteopathic Medicine (USA).

Co ciekawe, podobne zęby miały zarówno samce, jak i samice. „Obie płcie były zatem równie groźne” - dodaje prof. Brian Sidlauskas z Oregon State University.

Więcej: https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0300252 (PAP)

krx/ bar/