- I właśnie dywany kwietne z Łowicza zostały już wpisane na listę krajowego niematerialnego dziedzictwa, dlatego zwyczaj z opolskich miejscowości będzie najprawdopodobniej dopisany do tej listy - zaznaczył Bogdan Jasiński, kustosz Muzeum Wsi Opolskiej. - Dosyć późno przystąpiliśmy do tego, bo niektóre województwa dwa lata temu wystartowały z programem dziedzictwa niematerialnego. Pojawiliśmy się, tak na prawdę, w tym roku z wnioskami, ale za to bardzo intensywnie - wyjaśnił.

Tradycja układania dywanów kwietnych ma co najmniej 100 lat. Dywan układany jest na środku ulicy, a w jego przygotowaniu uczestniczy cała społeczność. Każda rodzina układa odcinek przy swojej posesji, a pracą kieruje Ober - zwykle najstarsza kobieta w rodzinie.

- Już w przeddzień Bożego Ciała rozpoczynają się przygotowania - opowiada ks. Józef Żyłka, proboszcz parafii Klucz. - Zaczyna się od zbierania kwiatów z miedzy, z ogrodów i ze zbóż. Żeby ułożyć taki dywan mieszkańcy właściwie w nocy nie śpią, bo procesja jest o godzinie siódmej - tłumaczy. Trzeba najpierw wysypać mokry piasek i na nim układa się kwiaty. Gdyby położyć je bezpośrednio na asfalt, zwiędłyby po godzinie.

Proboszcz Żyłka zaznacza, że po dywanie kwietnym może iść tylko ksiądz niosący monstrancję. Dodaje, że aby nie zepsuć ułożonego dywanu musi iść w specjalny sposób. - Trochę przypomina to chód bociana - porównuje ks. Żyłka.