Urodzona w roku 1207 Elżbieta Węgierska była córką króla Węgier Andrzeja II i Gertrudy z Meran rodzonej siostry świętej Jadwigi Śląskiej. Nie miała łatwego dzieciństwa, bo już w wieku 4 lat została zaręczona z synem palatyna saskiego i landgrafa Turyngii Ludwikiem IV i zaraz po zaręczynach została odłączona od rodziców by zamieszkać na zamku w Wartburgu.

Ślub odbył się gdy skończyła 14 lat. Małżeństwo trwało sześć lat i zaowocowało trójką dzieci. Za jej sprawą do Turyngii przybył z Węgier rycerski zakon szpitalików św. Łazarza.

W roku 1227 mąż Elżbiety zginął w wyprawie krzyżowej, a władzę w Saksonii w imieniu małoletniego Hermana objął regent, który zadbał o usunięcie matki przyszłego palatyna z saskiego dworu. Elżbieta przeniosła się wówczas do Eisenach.

Za namową swojego spowiednika Konrada z Marburga pozostawiając w Turyngii swoje dzieci przeniosła się do Marburga w Hesji i rozpoczęła życie w ascezie. Ufundowała w Marburgu przytułek dla opuszczonych, gdzie codziennie posługiwała ubogim, prowadząc jednocześnie bardzo surowy tryb życia. Dni i noce spędzała na pokucie, modlitwie i uczynkach miłosierdzia.

W roku 1228 została jedną z pierwszych członkiń trzeciego zakonu franciszkańskiego czyli tercjarką.

W wieku zaledwie 24 lat - 17 listopada 1231 r. Elżbieta zmarła z wycieńczenia. Już wkrótce jej spowiednik Konrad z Marburga rozpoczął starania o jej kanonizację.

27 maja 1235 roku papież Grzegorz IX ogłosił Elżbietę świętą. Już wkrótce jej grób stał się celem pielgrzymów przybywających z całej Europy. Nad jej grobem zakon krzyżacki wybudował jeden z najstarszych niemieckich kościołów.

To właśnie jej postać stała się inspiracją dla założonego w XIX wieku w Nysie przez błogosławioną Marię Merkert zakonu posługujących w szpitalach i domach opieki elżbietanek.