Uroczystość z udziałem przedstawicieli IPN i zaproszonych gości rozpoczęła się od mszy św. w intencji żołnierzy powstania warszawskiego – Czesława Ostrowskiego i Zbigniewa Stefana Michnowicza oraz wszystkich poległych w powstańczej walce, zmarłych od ran oraz ofiar niemieckich zbrodni. Nabożeństwo zostało odprawione w kaplicy na cmentarzu Rakowickim.

Następnie uczestnicy uroczystości przeszli do grobu plut. Czesława Ostrowskiego „Tadeusza” (kwatera X, rząd 3, miejsce 15), przy którym odbyła się modlitwa, poświęcenie oraz złożone zostały kwiaty i znicze. Podobna ceremonia nastąpiła przy nagrobku Zbigniewa Stefana Michnowicza (kwatera LXXVIII, rząd 17, miejsce 66).

Jak podkreślił w swoim wystąpieniu dyrektor oddziału IPN w Krakowie dr hab. Filip Musiał, powstanie warszawskie było ostatnią szansą na to, by zamanifestować, że Polska chce być państwem wolnym i niepodległym.

„Niosło nadzieję, która zgasła w obliczu niemieckiej pacyfikacji oraz działań sowieckich, blokujących oddziały Armii Krajowej, idące na odsiecz walczącej stolicy. Ale powstanie musiało wybuchnąć, bo nasi przodkowie chcieli walczyć i jak wspominali po wojnie – odpłacić Niemcom za lata okupacji” – powiedział dyrektor IPN.

Jak podaje IPN, Czesław Ostrowski (ur. 15 lipca 1920 r. w Warszawie) w czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem Armii Krajowej. Nosił pseudonim „Tadeusz”. W stopniu plutonowego brał udział w powstaniu warszawskim, walcząc na terenie Śródmieścia w szeregach Zgrupowania „Harnaś”, w kompanii „Genowefa”. Został ranny. Wraz z innymi ewakuowanymi pacjentami Szpitala Ujazdowskiego na początku października 1944 r. trafił do Milanówka, a stamtąd do Krakowa. 4 grudnia 1944 r. zmarł w szpitalu jezuitów w wyniku odniesionych ran. Wśród kilku przyczyn śmierci wymieniono m.in. ranę postrzałową prawego podudzia. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim.

Zbigniew Stefan Michnowicz (ur. 22 lutego 1921 r. w Warszawie) mieszkał na warszawskiej Pradze przy ul. Targowej. W czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem Armii Krajowej. Brał udział w powstaniu warszawskim, walcząc w szeregach kompanii ochrony Sztabu Obszaru Warszawskiego AK „Koszta” na terenie Śródmieścia Północnego. Został ranny w czasie walk z Niemcami. Leczony był w szpitalu polowym przy ul. Złotej 22 w Warszawie, a następnie w Szpitalu Ujazdowskim. Zmarł 25 października 1944 r. na skutek wycieńczenia organizmu i odniesionych ran, podczas transportu pacjentów do Krakowa. Dwa dni później został pochowany na cmentarzu Rakowickim.(PAP)

rgr/ aszw/