Zgodnie z wolą radnych nowymi honorowymi obywatelami zostali: Barbara Gancarczyk, Stefan Meissner, Andrzej Poczobut, Zbigniew Rylski i Anna Stupnicka-Bando. Radni byli w tej sprawie jednomyślni.

Barbara Gancarczyk (pseudonim „Pająk”) – rodowita warszawianka. Od 1942 r. była w stopniu strzelca żołnierzem harcerskiego Batalionu „Wigry”. 1 sierpnia 1944 r. stawiła się w punkcie koncentracji jej plutonu przy ul. Kilińskiego 1. Pełniła służbę sanitariuszki. 15 i 16 sierpnia trwały ciężkie walki o katedrę św. Jana przy ul. Świętojańskiej. Podczas przedpołudniowego ostrzału 16 sierpnia wraz ze swoją koleżanką z oddziału Teresą Potulicką-Łatyńską „Michalską” pomogła wynieść z katedry znajdujący się w kaplicy Baryczków, cudowny Krucyfiks Baryczkowski, ocalając w ten sposób jeden z najstarszych zabytków stolicy.

Po wydostaniu się ze Starówki przeszła przez obóz przejściowy Dulag 121 w Pruszkowie, a następnie była na pracach przymusowych we Wrocławiu. Stamtąd uciekła i na początku 1945 r. wyruszyła pieszo do Warszawy. Po wojnie ukończyła studia architektoniczne na Politechnice Warszawskiej. 28 lutego 2020 r. brała także udział w ponownym wprowadzeniu Krucyfiksu Baryczkowskiego do katedry, przechodząc z nim ostatnią stację i symbolicznie dokonując w ten sposób aktu jego wniesienia do świątyni.

Stefan Meissner (pseudonim „Krzysztof”) we wrześniu 1939 r. brał udział w cywilnej obronie Warszawy (gaszenie pożarów, transport rannych itp.). Podczas konspiracji działał w Armii Krajowej – najpierw w małym sabotażu, a następnie w IV Zgrupowaniu „Gurt”. W powstaniu warszawskim walczył w ramach 140 plutonu 2 kompanii IV Zgrupowania „Gurt”. Brał udział w walkach o hotel Astoria, koszary policji przy ul. Ciepłej, Dworzec Główny, restaurację Żywiec oraz gmach PAST-y przy ul. Zielnej. Był trzykrotnie ranny.

Kapitulacji powstania doczekał w szpitalu przy ul. Złotej, gdzie trafił ciężko ranny we wrześniu 1944 r. W kwietniu 1945 r. został ewakuowany z innymi więźniami na zachód, gdzie wyzwoliły go wojska amerykańskie. Od września 1945 r. służył w II Korpusie Polskim.

Andrzej Poczobut, polsko-białoruski dziennikarz i społecznik jest osadzony w kolonii karnej. Za swoje publikacje został dwukrotnie aresztowany w latach 2011 i 2012. Były one interpretowane jako zniewaga Aleksandra Łukaszenki, co skutkowało wyrokami więzienia z zawieszeniem. 25 marca 2021 r. podczas białoruskiego Dnia Wolności został ponownie aresztowany. Był przetrzymywany w skrajnie trudnych warunkach, poddawany naciskom i torturom, bez dostępu do podstawowej opieki medycznej i kontaktu z rodziną. W tym czasie wielokrotnie odmawiał napisania wniosku o ułaskawienie. W kwietniu 2022 r. umieszczono go na miesiąc w celi śmierci. 8 lutego 2023 roku Sąd Obwodowy w Grodnie skazał go na 8 lat pozbawienia wolności w kolonii karnej o zaostrzonym rygorze.

Trafił do Kolonii Karnej nr 1 w Nowopołocku. Więzień polityczny przeszedł w więzieniu covid, jest też chory na serce i traci wzrok od słabego światła w karcerze. Od czasu przeniesienia do kolonii karnej w Nowopołocku o Andrzeju Poczobucie nie ma prawie wiadomości, więzień jest całkowicie odizolowany od świata zewnętrznego, a przez ostatnie kilka miesięcy dwukrotnie trafiał do karceru. Zamiast w bloku mieszkalnym kolonii karnej został umieszczony w więziennej celi z dodatkową ochroną.

Podpułkownik Zbigniew Rylski (pseudonim "Brzoza") jako uczestnik Pogotowia Harcerzy brał udział w wojnie obronnej, a po agresji sowieckiej 17 września 1939 r., nie zważając na własne bezpieczeństwo, pomagał w ratowaniu polskich żołnierzy z obozów NKWD w Dubnie. Gdy był zagrożony aresztowaniem i wywózką, przeprowadził się z matką do Warszawy. W 1940 r. wstąpił do Szarych Szeregów, gdzie szybko awansował i pełnił ważne funkcje.

W czasie powstania warszawskiego został przydzielony do III Obwodu Wola. Odznaczył się męstwem i determinacją, przeszedł cały szlak bojowy z batalionem „Parasol”. Dwukrotnie ranny w czasie powstańczych walk. Po wojnie więziony i inwigilowany. Z więzienia został zwolniony na mocy amnestii w marcu 1947 r. Obecnie pełni funkcję przewodniczącego Społecznej Rady Kombatanckiej przy Zarządzie Dzielnicy Wola m.st. Warszawy.

Anna Stupnicka-Bando od najmłodszych lat jest związana z Warszawą. Po wybuchu powstania wraz z innymi kobietami przebywała w piwnicach domu, gdzie zorganizowała punkt medyczny Obwodu II „Żywiciel” Armii Krajowej. Po zakończeniu wojny została lekarką. Od 2014 r. pełni funkcję prezeski Polskiego Towarzystwa Sprawiedliwych wśród Narodów Świata.

Osoba wyróżniona honorowym obywatelstwem otrzymuje: medal honorowego obywatela, oznakę nadanej godności do wpięcia, dyplom i legitymację. Uroczystego wręczenia oznak honorowego obywatelstwa dokonuje przewodniczący rady Warszawy i prezydent stolicy na uroczystej sesji rady z okazji Dnia Pamięci Warszawy albo podczas innej uroczystości. (PAP)

Autorka: Marta Stańczyk

mas/ joz