Moje wczesne dzieciństwo przypadło na rządy niejakiego Gomułki, o którym mówi się, że był komunistycznym tyranem, lecz przecież jego represje nie dotykały w żadnym wypadku bajtli takich jak ja. A szkolny mundurek zapakowano mnie dopiero, gdy miałem lat siedem, więc w porównaniu do dzisiejszej dzieciarni, dostałem dwa beztroskie dodatkowe lata. A dwa lata to dla dziecka - kosmos cały.

Rząd Donalda Tuska, który wyjechał do władzy na straszeniu narodu braćmi Kaczyńskimi, szykuje dzieciakom torturę, przy której wyczyny króla Heroda jawią się jako szybki i pożyteczny akt humanitaryzmu. Lepiej jest bowiem zginąć od miecza niż w wieku 5 lat męczyć się w szkolnej ławce.

Nasze troskliwe państwo wygania dzieci z piaskownic, wyjmuje im z rąk misie i grzechotki, a wkłada tam cyrkle i ekierki. Skróca im dzieciństwo, odbiera radość życia, a z beztroski czyni mozół. Życie ma boleć już od małego.

Oficjalne tłumaczenia tego obniżenia wieku szkolnego są pełne wzniosłych słów o europejskich standardach, o szybko zmieniającym się świecie, o wyzwaniach, jakie niesie z sobą nowoczesność, ble, ble, ble... A tak naprawdę chodzi o coś innego. Otóż chodzi o to, żeby te biedne dzieci, które wygania się teraz z placów zabaw, zaczęły szybciej pracować na nasze emerytury. Żeby kształciły się nie do dziewiętnastego, lecz osiemnastego roku życia. A potem – do tyrki.

Gdy słyszymy o chińskich kilkulatkach zasuwających w fabrykach tenisówek gdzieś w Mandżurii, przepełnia nas oburzenie, protest, niesmak. Gdy państwo polskie, które nie radzi sobie z systemem emerytalnym, bo boi się go poddać rynkowym regulacjom, hoduje sobie od maleńkości nowych tego systemu niewolników i wyrobników, my przyjmujemy to jako konieczność nowych czasów. Mówimy: taki jest świat.

Otóż nie, drodzy Państwo, on taki być nie musi.