"Przeszło lato, nastąpił listopad i obwieszczenie, że od 1 grudnia 1940 r. zostają utworzone getta dla Żydów, dokąd Żydzi mają prawo zabrać cały majątek, będą tam mieli Judenrat, własną policję, będą mogli opuszczać getto i spacerować po polskiej dzielnicy z wyjątkiem niedzieli. Na takie niewinne obiecanki dali się prawie wszyscy nabrać i tylko bardzo mały procent Żydów nie poszedł do getta. Nawet Żydówki, żony Polaków, z dziećmi swoimi zamieszkały w getcie. Jakże łatwo było wejść, ale wyjść już nie było!" - pisał Perechodnik.
Jak dodał, "getto rozpoczęło się dość niewinnie, nie było ogrodzone, wolno było wychodzić, obszar był dość duży, mieszkań ani żywności nie brakowało".
"Powolutku jednakże powstał parkan dookoła getta, zabroniono opuszczać Żydom getto pod groźbą kary śmierci, ale w rzeczywistości zakaz początkowo istniał tylko na papierze. Handel wymienny szedł dalej. Żydzi wysprzedawali swe rzeczy" - opisywał.
Getto zostało zamknięte 15 stycznia 1941 r. "Warunki życia w żydowskich dzielnicach były bardzo ciężkie. Niedostateczna aprowizacja oraz zły stan sanitarny powodowały dużą śmiertelność. Do momentu likwidacji getta z głodu i chorób zmarło w nim około 2 tys. osób. Tylko niewielki procent więźniów getta znajdował zatrudnienie, i to w większości na robotach przymusowych. Mieli oni możność zdobycia niewielkiej ilości żywności. Za opuszczenie getta i brak opaski żydowskiej oraz nielegalny zakup żywności groziła kara śmierci. Jedynie niewielka grupa rzemieślników i kupców oraz lekarzy żyła lepiej, dzięki szmuglowi towarów" - wskazał Kalinowski.
Na początku 1941 r. o pomoc społeczną ubiegało się ok. 4 tys. osób. Kilka miesięcy później liczba ta wzrosła do 5,5 tys. osób.Społeczność żydowska starała się być solidarna i organizować pomoc dla najbiedniejszych. W połowie 1941 r. w getcie działało sześć kuchni społecznych, które wydawały codziennie około 1600 obiadów, jednak liczba potrzebujących była ponadtrzykrotnie wyższa. Każdego dnia ludzie umierali z głodu.
"Przydział żywności dla Żydów — w pierwszej połowie 1941 r . — ograniczał się do 700 gramów chleba tygodniowo i 200 gramów cukru miesięcznie. W tym czasie Polakom przysługiwało 1050 gramów chleba tygodniowo, 400 gramów cukru miesięcznie oraz kontyngenty innych produktów, jak: mąka, kasza, jaja, marmolada i makaron dla dzieci" - czytamy w tekście "Otwock w latach II wojny światowej i okupacji niemieckiej".
Nie zachowało się zbyt wiele przekazów na temat życia kulturalnego więźniów getta. "Gazeta Żydowska" pisała, że przy Radzie Żydowskiej powstał i działał Komitet Krzewienia Literatury Żydowskiej. Komitet w okresie od 20 marca 194 1 r. urządzał raz w tygodniu tzw. czwartki literackie, a od listopada 1941 r. organizował także soboty przyjemności. Ponadto organizowane były imprezy dla dzieci i młodzieży.
19 sierpnia 1942 r. o godz. 7.00 rozpoczęło się wypędzanie Żydów z domów i gromadzenie ich na placu w pobliżu dworca kolejowego. Według różnych szacunków do południa zebrano od 7 do 10 tys. osób.
Do późnego wieczora trwał ich załadunek do wagonów, które następnie wyruszyły do obozu zagłady Treblinka II. Jednocześnie na terenie miasta Niemcy zamordowali ok. 3. tys. osób. Część z nich rozstrzelano i pogrzebano w zbiorowym grobie przy ul. Reymonta. W "getcie kuracyjnym" zgładzono grupę pacjentów i lekarzy z sanatoriów "Brijus" i "Zofiówka" oraz dzieci i ich opiekunów z ośrodka wychowawczego Centosu.
Jeszcze przez kilka tygodni Niemcy wyszukiwali i zabijali Żydów ukrywających się w różnych punktach miasta.
W ciągu jednego dnia zniknęła połowa mieszkańców miasta uzdrowiska. Można powiedzieć, że 19 sierpnia 1942 r., z chwilą gdy ze stacji odjechało 50 kolejowych wagonów, społeczność żydowska Otwocka przestała istnieć.
Z danych wynika, że w 1939 r. w mieście żyło ok. 10 tys. Żydów, stanowiąc 55 proc. ogółu mieszkańców. 80 proc. sklepów i warsztatów posiadali Żydzi. Byli też właścicielami ponad połowy nieruchomości na terenie Otwocka.
Organizacje kulturalno-oświatowe prowadziły kilka szkół religijnych. W mieście działały dwie szkoły podstawowe dla dzieci żydowskich oraz Gimnazjum Koedukacyjne. Funkcjonowały trzy kluby sportowe. Ludność żydowska nadawała Otwockowi jego niepowtarzalny charakter.
W październiku 2014 r. IPN umorzył śledztwo w sprawie likwidacji przez Niemców getta w Otwocku. Powodem była śmierć sprawców zbrodni, obywateli III Rzeszy: Karla Brandta, Otto Schlichta, Karla Liebschera oraz Hugo Dietza; umorzenie nastąpiło też wobec niewykrycia pozostałych sprawców.