W 2003 roku sprzeciwiał się planowanej przez USA inwazji na Irak. Ochłodziło to relacje na linii Ameryka-Europa i doprowadziło do spięć w stosunkach Francji z nowymi krajami Unii Europejskiej, w tym z Polską. Nasz kraj, który wraz z sojusznikami zaangażował się wojskowo w Iraku, usłyszał wtedy od francuskiego prezydenta, że „stracił okazję, aby siedzieć cicho”.

Jacques Chirac doprowadził do wprowadzenia euro i skrócenia kadencji prezydenckiej we Francji z siedmiu do pięciu lat. Za jego prezydentury zniesiono też obowiązkową służbę wojskową. Podjął również kontrowersyjną decyzję o przeprowadzeniu prób z bronią nuklearną na atolu Mururoa w Polinezji Francuskiej.

Premierem zostawał w 1974 i 1986 roku. Przez niemal 20 lat pełnił także funkcję mera Paryża (1977-1995). Najwyższy urząd w państwie sprawował przez dwie kadencje, od 1995 do 2007 roku.

Jako prezydent Francji Chirac czterokrotnie gościł w Polsce, w 1996, 1998, 2003 i 2005 roku. Wizyty były związane z posiedzeniami Trójkąta Weimarskiego, a także z obchodami 60. rocznicy wyzwolenia niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau.

Jacuqes Chirac został odznaczony licznymi wyróżnieniami, oprócz francuskich - brytyjskimi, norweskimi, łotewskimi, portugalskimi, a także w 1996 roku - najwyższym polskim odznaczeniem - Orderem Orła Białego.

Zmarł 26 września 2019 roku. Został pochowany dwa dni później na paryskim cmentarzu Montparnasse.

(więcej)

Jacuqes Chirac urodził się 29 listopada 1932 roku w Paryżu. Studiował w Instytucie Nauk Politycznych oraz Państwowej Szkole Administracji ENA. W czasie wojny algierskiej służył najpierw w kawalerii, a następnie w wojskach pancernych.

Polityką zainteresował się po powrocie generała Charles'a de Gaulle'a do władzy w 1959 roku. W 1962, zaledwie trzy lata po ukończeniu ENA, został członkiem sztabu osobistego premiera Georges'a Pompidou.

W 1967 roku wystartował w wyborach i zdobył mandat deputowanego. W latach 1972-1974 pełnił urząd ministra rolnictwa i rozwoju wsi w gabinecie Pierre'a Messmera, a od marca do maja 1974 - ministra spraw wewnętrznych w tym samym rządzie. Bezskutecznie ubiegał się o najwyższy urząd w państwie w 1981 oraz 1988 roku, kiedy dwukrotnie przegrał z Francois'em Mitterandem. W 1995 roku został prezydentem Francji. W wyborach pokonał Lionela Jospina z partii socjalistycznej, zyskując ponad 52-procentowe poparcie. W 2002 roku po raz drugi został prezydentem, zwyciężając w II turze nacjonalistę Jean-Marie Le Pena. Chirac zdobył ponad 82 procent głosów.

W 2011 roku został skazany za defraudację publicznych pieniędzy i nadużycie zaufania publicznego. Usłyszał wyrok dwóch lat więzienia w zawieszeniu. W okresie, gdy był merem Paryża, miał utrzymywać fikcyjne etaty dla członków swojej partii Zgromadzenie na rzecz Republiki i ich krewnych.