Przeżyło, według różnych źródeł, od 7 do 13 tysięcy osób. Mieszkańcy żydowskiej dzielnicy umierali z głodu, wycieńczenia i chorób. Część ginęła od kul żandarmów lub została zamęczona torturami przez niemiecką policję kryminalną - Kriminalpolizei.

Trzy miesiące po podjęciu decyzji o utworzeniu w Łodzi getta, nastąpiło jego całkowite odizolowanie od reszty miasta. Na obszarze ponad czterech kilometrów kwadratowych zamknięto ponad 160 tysięcy ludzi. Getto otoczono zasiekami z drutów kolczastych. Wyburzono wiele domów przylegających do jego terenu.

Żydowska dzielnica mieszkaniowa w Łodzi była wielkim ośrodkiem przemysłowym, w którym działało prawie 100 fabryk. Żydzi szyli mundury, czapki, obuwie i plecaki dla armii niemieckiej. Produkowali też meble czy zabawki. Gotowe produkty Niemcy wywozili i sprzedawali. Z tego powodu łódzkie getto było najdłużej istniejącym na ziemiach polskich.

Począwszy od 1942 roku Żydzi byli stopniowo wywożeni z getta do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem. Między 5 a 12 września 1942 Niemcy przeprowadzili akcję nazwaną "Wielka Szpera" - od "Allgemeine Gehsperre" - "całkowity zakaz opuszczania domów". W jej wyniku z dzielnicy zamkniętej wysiedlono i skierowano na śmierć od 15 do 20 tysięcy osób nieprzydatnych do pracy - dzieci poniżej 10. roku życia, a także osób starszych i chorych. Wielka Szpera w pamięci tych, którzy przeżyli, zachowała się jako najbardziej traumatyczne doświadczenie w historii łódzkiego getta.

W czerwcu 1944 roku, wobec zbliżającego się frontu, Niemcy rozpoczęli ostateczną likwidację łódzkiego getta. 29 sierpnia z przystanku Radegast - Radogoszcz odszedł do Auschwitz-Birkenau ostatni transport łódzkich Żydów. W getcie pozostała tylko niewielka grupa, która miała uporządkować jego teren. Ogółem do obozów w Chełmnie nad Nerem i Auschwitz-Birkenau od stycznia 1942 roku wywieziono około 145 tysięcy Żydów.

(więcej)

Getto łódzkie było zlokalizowane w najbardziej zaniedbanej części Łodzi, zamieszkanej głównie przez biedotę i proletariat. Na niewielkim obszarze skupiono ogromną liczbę ludności, w 1942 roku na 1 kilometr kwadratowy przypadało ponad 42 i pół tysiąca osób. Wokół getta oraz wzdłuż jego głównych ulic ustawiono zapory i zasieki z drutu kolczastego. Ponadto co kilkadziesiąt metrów rozmieszczono posterunki policji ochronnej. Jej funkcjonariusze mogli strzelać bez ostrzeżenia do każdej osoby usiłującej opuścić getto lub tylko zbliżyć się do bramy.

Getto w Łodzi było drugim, po warszawskim, najliczniejszym skupiskiem ludności żydowskiej w Polsce, a największym na ziemiach wcielonych do III Rzeszy.
Mimo zamknięcia i trudnych warunków, mieszkańcy getta zorganizowali własną administrację, szkolnictwo, pocztę, opiekę zdrowotną i socjalną. Działał dom kultury, gdzie odbywały się przedstawienia teatralne i występy muzyczne.

Łącznie przez łódzką dzielnicę zamkniętą przeszło około 220 tysięcy Żydów. Ponad 160 tysięcy stanowili mieszkańcy Łodzi, ponadto Niemcy przesiedlili tam Żydów z Austrii, Czech, Luksemburga i Niemiec oraz z innych gett na terenie Polski, likwidowanych podczas wojny.

W granicach getta Niemcy utworzyli również obóz dla Romów oraz dla dzieci i młodzieży polskiej. W tym pierwszym we wrześniu 1941 roku zamknięto ponad pięć tysięcy Romów i Sinti z Burgenlandu na pograniczu austriacko-węgierskim. Około 700 zmarło lub zostało straconych w czasie epidemii tyfusu. W styczniu 1942 roku władze niemieckie podjęły decyzję o likwidacji obozu. 4300 Romów wywieziono do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem, gdzie zostali zamordowani.

Obóz dla dzieci i młodzieży polskiej powstał przy ulicy Przemysłowej w grudniu 1942 roku. Osadzano w nim dzieci od 6. do 16. roku życia, ale trafiały tam także młodsze, nawet kilkumiesięczne niemowlęta. Przyjmuje się, że przez obóz przeszło od dwóch do trzech i pół tysięcy dzieci. Liczba zmarłych i zamordowanych nie przekracza 200 osób.