Sukces ten był efektem taktycznego sojuszu zawartego przez dwa główne polskie nurty do tej pory zajadle się zwalczające: endecji i środowiska ugodowego obozu „Katolika”. Do tej pory śląscy Polacy wchodzili do niemieckiego parlamentu wyłącznie jako kandydaci Niemieckiej Partii Centrum.

Analiza wyników głosowania wykazała, że na zwycięstwo obozu narodowego złożyły się głosy odebrane Centrum i socjaldemokracji.

Koło Polskie istniało w sejmie pruskim od 1848 roku i kontynuowało swoją działalność po zjednoczeniu Niemiec i ustanowieniu Reichstagu parlamentem II Rzeszy Niemieckiej. Koło polskie początkowo skupiało posłów polskich, którymi wówczas zostawali głównie ziemianie z Wielkopolski. Później także pojawili się posłowie ze Śląska, Pomorza i Mazur.

Jego głównymi celami była walka o prawa Polaków w ramach państwa pruskiego. Polscy posłowie walczyli o autonomię dla Księstwa Poznańskiego, żądali pełni praw dla języka polskiego w pruskiej administracji, domagali się przyzwolenia rządu na tworzenie polskich instytucji kulturalnych i gospodarczych. Starali się też o utworzenie w Poznaniu polskiego uniwersytetu, co udało się dopiero w roku 1919.

Skupienie działań koła na sprawach wielkopolskich było źródłem niezadowolenia śląskich i pomorskich posłów, co ostatecznie doprowadziło do rozbicia Koła Polskiego w Reichstagu. Wszak śląscy parlamentarzyści na czele z Wojciechem Korfantym mieli kogo reprezentować.

Podczas ostatniego przed I wojną światową spisu ludności cesarstwa Prus posługiwanie się językiem polskim zadeklarowało 53 proc. mieszkańców rejencji opolskiej, niemieckim posługiwało się 40 proc. ludności, a pozostałe 7 proc. zadeklarowało się jako obywatele dwujęzyczni.