Konkurencja polsko-czeska o Śląsk miała swoje źródła u zarania państwowości obu krajów. W roku 990 Mieszko I zajął Śląsk, kiedy Czechy były uwikłane w wojnę z Niemcami.

Zajęcie Śląska pozwoliło oprzeć granicę państwa Mieszka I o przeszkody naturalne czyli rzeki Nysę Łużycką, Bóbr i Kwisę. Wzdłuż tych rzek powstał szereg silnych grodów oraz umocnień polowych jak wały czy zasieki. Uważamy, że od tego czasu Śląsk stał się integralną częścią państwa piastowskiego.

Kolejnym słupem milowym integracji Śląska z Polską było utworzenie w roku 1000 archidiecezji gnieźnieńskiej i diecezji wrocławskiej, której teren do tej pory podlegał czeskiemu arcybiskupowi Pragi.

O ile śląskie umocnienia zdały egzamin w latach 1002-1018 podczas wojen z Niemcami, to w roku 1038 nie zdołały zatrzymać najazdu czeskiego księcia Brzetysława, który doszedł aż do Wielkopolski i Gniezna, które złupił, a wracając przyłączył lewobrzeżną część Śląska do Czech. Zaniepokojony wzmocnieniem Czech cesarz Konrad III rozstrzygnął spór Kazimierza Odnowiciela z Czechami na korzyść polskiego władcy i Śląsk wrócił do Polski.

Kolejna fala walk o Śląsk przypadła na czasy Bolesława Krzywoustego. W roku 1108 Czesi wykorzystując niemiecki najazd na Polskę i złupili Śląsk. Notując ten fakt Gal Anonim daje pierwszą historyczną wzmiankę o istnieniu grodu w Koźlu. Dokładniej zaś o tym, że Czesi spalili ten gród.

O wygranej przez Krzywoustego kampanii roku 1109 zadecydowała doskonała obrona grodów w Głogowie, Bytomiu Odrzańskim i Wrocławiu. W latach 1132-1134 Czesi trzykrotnie najechali Śląsk łupiąc go bezlitośnie i paląc 300 wsi, a między innymi także ponownie gród w Koźlu. Uprowadzili też kilka tysięcy niewolników.

Wieloletnie pasmo walk Krzywoustego z Czechami zakończył ostatecznie pokój zawarty w 1137 roku w Kłodzku. Traktat potwierdził przynależność Śląska do Polski. Ustanowiono wówczas granicę przebiegającą w sposób zbliżony do dzisiejszej granicy polsko-czeskiej.