Ferdynand Korneliusz Adamczyk urodził się 13 września 1896 roku w chłopskiej rodzinie w Uchylsku koło Rybnika. Ukończył gimnazjum w Zabrzu i rozpoczął studia medyczne najpierw we Wrocławiu, a kontynuował je w Krakowie, a potem w Poznaniu.

Już podczas studiów we Wrocławiu wstąpił do Związku Akademików Górnoślązaków, a w okresie akcji plebiscytowej zaangażował się w polską działalność propagandową jako działacz Polskiego Komisariatu Plebiscytowego w Raciborzu.

W maju 1921 roku przerwał studia i wstąpił do I zabrskiego pułku powstańczego, w którym pełnił obowiązku lekarza. Podczas niesienia pomocy rannym w trakcie bitwy o Kędzierzyn został ciężko ranny. Ewakuowano go z terenu powstania do szpitala Polskiego Czerwonego Krzyża w Sosnowcu, a stamtąd do wojskowego szpitala w Warszawie.

Po dojściu do zdrowia powrócił na studia medyczne uzyskując w roku 1925 dyplom doktora wszechnauk medycznych. W tym czasie podjął pracę jako dyrektor szpitala bonifratrów w Katowicach. Sprawował również opiekę medyczną nad stacją opieki nad matką i dzieckiem w Bogucicach, pracował jako lekarz domowy kasy chorych i lekarz szkolny. W wolnym czasie prowadził szkolenia drużyn sanitarnych PCK i działał w towarzystwie gimnastycznym „Sokół” oraz w Związku Powstańców Śląskich.

We wrześniu 1939 roku brał udział w obronie Katowic, a następnie zaangażował się w działalność konspiracyjną w organizacji „Ku Wolności”. W roku 1944 został aresztowany i zesłany do obozu koncentracyjnego. Udało mu się uciec z transportu i ukryć do czasu przejścia frontu przez Śląsk. W roku 1945 powrócił do praktyki lekarskiej w Katowicach i w Bogucicach.

Ferdynand Adamczyk zmarł 23 stycznia 1988 roku w Katowicach.