Władysław II Opolczyk książę opolski od 1356 roku, był jedną z najbardziej barwnych postaci w rodzie Piastów. Po matce był prawnukiem Władysława Łokietka i jako Piastowicz uważał się za godniejszego polskiego tronu niż dziki Litwin, którego wybrali panowie Małopolscy.
Z tego powodu podjął nawet próbę zbrojnego opanowania Krakowa, proponował też Krzyżakom rozbiór Polski pomiędzy Czechy, Węgry i państwo zakonne, które jednak w tamtym momencie było zbyt słabe na wojnę. U szczytu swej kariery był Władysław Opolczyk w okresie rządów w Polsce Ludwika Węgierskiego, który uczynił siostrzeńca swej żony również Łokietkówny palatynem węgierskim, a potem namiestnikiem Rusi Halickiej, a przez pewien czas także namiestnikiem Polski.
Na funkcji tej Opolczyk nie utrzymał się zbyt długo, bo polska szlachta pamiętała mu zaangażowanie w sprawę zapewnienia dziedziczenia polskiego tronu przez córki Ludwika Węgierskiego oraz uważała go za winnego oderwania od Polski na rzecz Węgier wspomnianej Rusi Halickiej. Król odwołał Władysława z intratnego stanowiska namiestnika królestwa i jako zadośćuczynienie nadał mu ziemię dobrzyńską wraz z Bydgoszczą, Inowrocławiem i Gniewkowem.
Ziemie te graniczyły z państwem krzyżaków, z którymi od tej pory Opolczyk zaczął bliżej współpracować. Jego machinacje finansowo-terytorialne stały się jedną z przyczyn zaognienia sytuacji na polsko-krzyżackim pograniczu. Jagiełło widząc to zagrożenie wydał rozkaz pozbawienia Polczyka lenn na terytorium Polski. W odpowiedzi Opolczyk zastawił krzyżakom swoje prawa do ziemi dobrzyńskiej.
W następstwie tych wydarzeń w roku 1393 doszło do wojny polsko-opolskiej przerwanej rozejmem. Wkrótce po wygaśnięciu rozejmu – 22 sierpnia 1393 roku z Krakowa wyruszyła wyprawa na księstwo opolskie. Wojska Jagiełły obległy Strzelce Opolskie i przez miesiąc bezskutecznie próbowały zmusić miasto do kapitulacji. We wrześniu podpisano kolejny rozejm, który potrwał do lutego następnego roku.
Konflikt zakończył się dopiero w roku 1396, kiedy to po oblężeniu Opola Opolczyk abdykował na rzecz swoich bratanków. Od tej pory ster rządów w księstwie opolskim przejęli Bolesław IV i jego brat Bernard.
