Karol Grzesik urodził się 30 maja 1890 roku w Siedliskach koło Kuźni Raciborskiej. Po maturze studiował przez rok teologię we Wrocławiu, a następnie przez rok prawo w Krakowie. Studia przerwał by odbyć służbę w pruskiej armii, w szeregach podczas I wojny światowej dosłużył się stopnia podporucznika artylerii.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zgłosił się do polskiej armii, gdzie zweryfikowano go do stopnia kapitana. Brał udział we wszystkich trzech powstaniach śląskich. W roku 1920 pełnił funkcję przedstawiciela Polski w komendzie głównej Policji Plebiscytowej w Opolu. Po wybuchu III powstania objął stanowisko dowódcy Grupy Operacyjnej Wschód.

Nie godząc się na kunktatorską jego zdaniem politykę Korfantego wziął kluczowy udział w słynnym buncie dowództwa powstańczej grupy wschód podczas którego 2 czerwca 1921 r. ogłosił się dyktatorem powstania. Bunt uśmierzono, a Karol Grzesik został aresztowany i postawiony przed sądem polowym, sprawę jednak umorzono w związku z zakończeniem powstania.

W okresie międzywojennym mocno angażował się w życie publiczne na Śląsku. pełnił m.in. funkcję marszałka sejmu śląskiego, dwukrotnie sprawował mandat posła na Sejm RP, pełnił też funkcję prezydenta Chorzowa.

Przed wybuchem II wojny światowej znalazł się na niemieckiej liście osób szczególnie niebezpiecznych dla III Rzeszy. Po wybuchu wojny wyjechał do Lublina, a potem do Lwowa. Tam został aresztowany przez NKWD, dalej ślad po nim na wiele lat zaginął.

Dziś wiemy, że Karol Grzesik został zamordowany w więzieniu NKWD w Kijowie w kwietniu 1940 r. Jego nazwisko znalazło się na tzw. ukraińskiej liście katyńskiej opublikowanej w roku 1994. Pochowano go na Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.