Bolesław I opolski urodził się pomiędzy rokiem 1254 a 1258 jako trzeci syn Władysława I Opolskiego i księżnej Eufemii. Jeszcze za życia ojca w roku 1277 został współwładcą księstwa opolsko-raciborskiego.

Po śmierci ojca w roku 1282 bracia rozpoczęli dzielenie księstwa na mniejsze dzielnice, w efekcie czego w roku 1284 Bolesław stał się samodzielnym władcą Opola, Niemodlina i Strzelec. Najstarszy z braci Przemysław otrzymał Racibórz, Kazimierz został księciem Bytomia a najmłodszy Mieszko Cieszyna.

W polityce zewnętrznej Bolesław I Opolski współpracował z władcą Wrocławia Henrykiem IV Prawym. We wrześniu 1288 roku na czele swojego rycerstwa opolski władca wziął udział w zajęciu przez wrocławskiego Henryka stolicy w Krakowie. Gdy Ślązacy wracali z tej wyprawy niespodziewanie napadły na nich pod Siewierzem oddziały Mazowszan i Kujawian.

30 września 1288 roku doszło do niezwykle krwawej i zaciętej bitwy, w której wojska śląskie poniosły dotkliwą klęskę. W walce zginął książę ścinawski Przemko, a Bolesław I Opolski dostał się do niewoli u swego kuzyna młodego kujawskiego księcia Władysława Łokietka. Odzyskał wolność po roku dzięki zapłaceniu wysokiego okupu.

Po śmierci Henryka IV Prawego Bolko I wraz z braćmi Mieszkiem i Kazimierzem znalazł się w obozie wysuwającego pretensje do polskiego tronu króla czeskiego Wacława II. Wraz z jego wojskami brał udział w kolejnych wyprawach przeciwko Władysławowi Łokietkowi.

Lojalność wobec Wacława przynosiła opolskiemu księciu korzyści i zaszczyty, m.in. w roku 1298 zastępował króla na spotkaniu elektorów Rzeszy w Moguncji, jako reprezentant króla Czech występował też jako mediator w sporach pomiędzy możnowładcami.

W roku 1300 w Gnieźnie wziął udział w koronacji Wacława na króla Polski. Wówczas w uznaniu zasług król Wacław mianował Bolesława starostą krakowskim. Na ogólnopolskiej arenie politycznej pojawił się jeszcze raz w roku 1312, kiedy to zbuntowane przeciwko Łokietkowi mieszczaństwo krakowskie wezwało księcia opolskiego na pomoc.

Sprawa zakończyła się aresztowaniem przywódcy buntu wójta Alberta i uwięzieniem go na kolejnych 5 lat w Opolu.

Bolko I zmarł 14 maja 1313 roku i został pochowany w kościele franciszkanów w Opolu. Możemy tam oglądać jego imponujący nagrobek, ufundowany przez jego wnuka Bolka III.