Jeszcze nie tak dawno, trzydzieści lat temu, by wypłynąć dalej w morze trzeba było troszkę się znać na astronawigacji. Po morzu bałtyckim można było żeglować bez znajomości tej tajemnej wiedzy. Gdziekolwiek się płynęło, to zawsze po dwóch, trzech dniach był brzeg. Wystarczyło znaleźć jakąś latarnię, określić jej charakterystykę świateł i człowiek wiedział gdzie jest, choć z tym różnie bywało.
Na oceanie już tak łatwo nie było. Bez posiadania tej tajemnej wiedzy można było osiągnąć wyspy karaibskie zamiast Nowego Jorku.

W tym roku przez akweny morza Karaibskiego przechodzą wyjątkowo silne huragany, które pustoszą malownicze wyspy. Dopiero co przeszła Irma - huragan piątej kategorii, który wiał z prędkością ponad 300 km/h. Zniszczył wyspy: Antigua, Barbuda, Saint-Martin i Saint-Barthélemy.
Wszystko co stało na drodze tej niszczycielskiej sile zmieniało się w gruzowisko. Zginęło 81 osób a straty są ogromne.
O tym skąd biorą się tak silne huragany i sztormy oraz o specyficznych akwenach opowiada kpt Tomasz Łopata, który na co dzień żegluje po Karaibach i południowym Atlantyku.

Wszystko zaczęło się w Chorągwianym Ośrodku Wodnym ZHP Turawa. Od połowy lat siedemdziesiątych harcerze starali się o swój jacht pełnomorski. Niestety ciągle czegoś brakowało by sfinalizować sprawę zakupu lub budowy jachtu.
Temat stał się realny dopiero w 1984 roku, kiedy ChOW kupił niedokończony kadłub jachtu typu J-80, który stał na warsztatach szkolnych w Technikum Żeglugi Śródlądowej w Kędzierzynie Koźlu.
Harcerze wspólnie z uczniami dokończyli budowę kadłuba, który jesienią 1985 roku został przetransportowany do harcerskiego ośrodka w Turawie.
Jacht miał się nazywać s/y Turawa

Ile trzeba energii, zapału i uporu, by zrealizować marzenie życia?
Tylko Krzysztof Matuszewski oraz jego najbliżsi wiedzą, ile czasu pieniędzy i nerwów kosztowało przygotowanie wyprawy oraz jej realizacja.
Kilka dni temu, zakończyła się, ponad roczna, wyprawa atlantycka śladami Krzysztofa Kolumba. Bo taki cel sobie postawił Matuszewski - odwiedzić miejsca, do których dopłynął Krzysztof Kolumb, podczas pierwszej swojej wyprawy w poszukiwaniu Indii Zachodnich.

Za czasów Polski Ludowej, by móc wypłynąć w rejs zagraniczny należało mieć tzw. kontakt, czyli zgodę Polskiego Związku Żeglarskiego na rejs po za terytorium wód Polskich.
Jacht nie mógł wstępować więcej niż dwa razy do tego samego portu zagranicznego w jednym sezonie.
W 1973 roku, Akademicki Klub Żeglarski z Opola, otrzymał na dwa tygodnie, do swojej dyspozycji, jacht Bies . Po AKŻ jacht miał przejąc Klub Żeglarz z Kluczborka.
Kluby porozumiały się ze sobą i zorganizowały ponad miesięczny rejs do Anglii, o którym wspomina Zbyszek Dominiak.

Geneza powstania naszej audycji "Z pokładu Daru Opola" wywodzi się od tego, by przypomnieć dzieje żeglarstwa opolskiego. Drugim powodem było odtworzenie historii zapomnianego w Opolu jachtu "Dar Opola", którym Opolszczyzna mogła się poszczycić na przełomie lat 50-60. Byliśmy pierwszym miastem, województwem w Polsce, które ze składek społeczeństwa wybudowało opolskim żeglarzom jacht. W 1987 roku "Dar Opola" trafił do Dani i od tamtego roku, pływa pod duńską banderą jako "Tara".

Z ogromną radością spotkaliśmy się z Jorgenem Krogh Johansenem, obecnym właścicielem jachtu, z którym porozmawialiśmy o "Tarze", "Darze Opola" i związkach między Danią a Polską

Wspólnie z Tadeuszem Gromadą, wieloletnim bosmanem Biesa, ostatnio wspominaliśmy naszą legendarną jednostkę, która w 2013 roku została sprzedana przez Klub Żeglarski w Nysie.
W tym roku Bies obchodził równe 45 lat, a urodziny hucznie obchodzono podczas ostatnich The Tall Ships Races 2017.
Tam mogliśmy porozmawiać z Wojtkiem Kaczorem, obecnym właścicielem Biesa.

Regaty The Tall Ships Races uznawane są za największą imprezę żeglarską na świecie, pod względem ilości żaglowców i jachtów zebranych podczas jednego spotkania.
Pomysł zlotów żaglowców narodził się w latach 30. ub. wieku w Szwecji z inicjatywy Arnolda Schumburga. Ta idea miała ocalić piękne żaglowce, które odchodziły do lamusa wypierane przez nowoczesne okręty.
W 1938 roku w Sztokholmie, po raz pierwszy spotkało się 20 żaglowców.

Na początku lat 60, na opolskich jeziorach można było spotkać dziesiątki, a nawet setki żagli.
Co tydzień odbywały się jakieś regaty: o puchar prezesa OOZŻ, o puchar ZW LOK, kwalifikacyjne, okręgowe, strefowe, klubowe itp.
Od 1961 roku odbywały się na Jeziorze Turawskim, regaty pod patronatem Trybuny Opolskiej. W 1964 roku nazwano je "Białe Żagle".
Był to najbardziej prestiżowy turniej, dla opolskiej młodzieży pływającej w klasie "CADET"

Każdy żeglarz zaczyna swoje rejsy od marzenia o jakimś miejscu, do którego chciałby dopłynąć.
Najpierw marzeniem staje się przepłynięcie na drugi brzeg Jeziora Turawskiego, potem rejs z Opola do Szczecina, Morze Bałtyckie, Północne, Ocean. Takich miejsc można by wyliczać bez końca.
Jednym z takich marzeń Opolanina Andrzeja Skibniewskiego, było przepłynięcie Oceanu Atlantyckiego.
27 lipca 2017 roku Andrzej powrócił ze swojej życiowej wyprawy.