Od początku lat 80. związany z Konfederacją Polski Niepodległej i jej organizacją młodzieżową. Był jednym z organizatorów i przemawiających w czasie manifestacji 11 listopada 1988 w Katowicach, zaatakowanej przez funkcjonariuszy MO, ZOMO i SB. Do końca lat 80. współpracował z różnymi grupami opozycyjnymi, m.in. z Solidarnością Walczącą. Brał udział w redagowaniu i wydawaniu czasopism drugiego obiegu.

W 1990 został dziennikarzem „Trybuny Śląskiej” i legalnie już wydawanego „Konfederata Śląskiego”. Koordynował prowadzone przez działaczy KPN okupacje budynków zajmowanych przez PZPR i jej satelickie organizacje. W latach 1990–1994 zasiadał w radzie miejskiej Katowic. W 1991 objął funkcję wiceprzewodniczącego KPN.

W latach 1991–2001 sprawował mandat posła na Sejm I, II i III kadencji. Brał udział w pracach m.in. Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego oraz sejmowej Komisji Integracji Europejskiej. Reprezentował krajowy parlament w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy.

Był inicjatorem powoływania ugrupowań wyborczych o nazwach podobnych do innych formacji – w 1993 zarejestrował Polską Unię Pracujących, a w 1997 zainicjował utworzenie Krajowego Porozumienia Emerytów i Rencistów Rzeczypospolitej Polskiej.

W 2000 ukończył pedagogikę pracy w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie. W tym samym roku po utracie przywództwa w KPN-Ojczyzna utworzył ponownie partię o nazwie KPN-OP. W 2001 znalazł się poza parlamentem, zaczął zawodowo zajmować się składaniem i naprawą komputerów.

Pozostał jednocześnie aktywnym politykiem, organizując różne inicjatywy polityczne i kandydując w kolejnych wyborach.

W 2022 roku, po rozpoczęciu przez Rosję inwazji na Ukrainę, zorganizował grupę ochotników (która przyjęła nazwę Legion Polski), która w marcu tego roku udała się na Ukrainę w celu wsparcia wojsk ukraińskich i pomocy ludności cywilnej.


Źródło biografii: Wikipedia