Walter Simons urodził się 24 września 1861 roku w Elberfeld w Nadrenii Północnej Westfalii. Studiował historię, filozofię, prawo i ekonomię na uniwersytetach w Strasburgu, Lipsku i Bonn. Od roku 1861 pracował jako sędzia, a od roku 1905 w Ministerstwie Sprawiedliwości Rzeszy i w federalnym Ministerstwie Sprawa Zagranicznych.

W październiku 1918 roku został mianowany szefem Kancelarii Rzeszy i jako taki przewodniczył niemieckiej delegacji na konferencję pokojową w Wersalu. Za karę, że wywołały wojnę delegacje krajów centralnych czyli Niemiec, Austrii, Turcji i Bułgarii nie zostały dopuszczone do udziału w konferencji pokojowej, ale oczekiwały na efekt negocjacji zwycięzców.

Gdy 28 czerwca 1919 r. niemieckiej delegacji przedstawiono do podpisania traktat pokojowy, przewodniczący delegacji Walter Simons odmówił podpisania dokumentu i w ramach protestu przeciwko krzywdzącym jego zdaniem dla Niemiec ustaleniom podał się do dymisji.

Jako przedstawiciel Ministerstwa Spraw Zagranicznych Niemiec wszedł w skład Międzysojuszniczej Komisji Rządzącej i Plebiscytowe na Górnym Śląsku, która urzędowała w Opolu. Jego funkcja przy komisji sprowadzała się do roli ambasadora niemieckiego rządu, którego zadaniem było podważanie wśród członków Komisji myśli o przyznaniu Polsce choć części Śląska.

Po podziale Śląska został Prezesem Sądu Najwyższego Rzeszy w Lipsku. Ówczesne niemieckie prawo przewidywało nadzwyczajną procedurę pełnienia obowiązków premiera przez szefa Sądu Najwyższego i taka właśnie sytuacja miała miejsce w trakcie kadencji Waltera Simona, który pełnił obowiązki premiera przez ponad dwa miesiące po śmierci prezydenta Friedricha Eberta, do czasu gdy funkcję tę objął marszałek Paul von Hindenburg.

Walter Simons zmarł 14 lipca 1937 w Poczdamie.