Po raz pierwszy w dziejach bloku państw komunistycznych władze zdecydowały się na podjęcie dialogu ze społeczeństwem i zaakceptowania 21 postulatów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Podpisano porozumienia w Szczecinie 30. sierpnia, w Gdańsku 31 sierpnia 1980 r., następnie 3 września w Jastrzębiu -Zdroju i 11 września w Hucie Katowice.

W pierwszym punkcie porozumień szczecińskich i gdańskich stwierdzano, że działalność związków zawodowych nie spełniła nadziei i oczekiwań pracowników, dlatego uznaje się za celowe powołanie nowych, samorządnych związków zawodowych, które byłyby autentycznym reprezentantem klasy pracującej. Na podstawie tego punktu dopuszczono do zarejestrowania NSZZ „Solidarność”.

O tych wydarzeniach sprzed 42. lat rozmawiali w Otwartym Mikrofonie Piotr Pancześnik, przedstawiciel pracodawców, a ze strony związkowej Grzegorz Adamczyk, wiceprzewodniczący zarządu NSZZ Solidarność na Opolszczyźnie.


17 września 1980 r. przedstawiciele Międzyzakładowych Komitetów Założycielskich przyjęli statut, który rozstrzygał powstanie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” – ogólnokrajowego związku o strukturze regionalnej. Wkrótce związek liczył niemal 10 mln członków – było to 80 proc. pracowników sektora państwowego. Organizacje związkowe powstały w niemal wszystkich zakładach pracy. Wokół „S” zrodził się niezależny ruch wydawniczy, intelektualny, studencki i kombatancki.

Debata "Pracodawcy, związkowcy - wspólna sprawa" (01.09.2022)