Władysław Planetorz urodził się 14 grudnia 1910    r. w Cisku pod Koźlem jako syn polskiego ludowego działacza Józefa Planetorza i Marii z domu Cichoń. Początkowo uczył się w przyjmującej młodzież z Opolszczyzny szkole w Lublińcu, a następnie był jednym z pierwszych uczniów polskiego gimnazjum mniejszościowego w Bytomiu, gdzie zaangażował się we współpracę z młodzieżowym pismem „Idziemy”.

W roku 1935 rozpoczął studia slawistyczne na Uniwersytecie w Królewcu, a potem przeniósł się na Uniwersytet Wrocławski. Podczas studiów działał w Związku Akademików Polaków w Niemczech.

20 marca 1927 roku w Lublińcu wstąpił do działającej tam drużyny harcerzy im. Tadeusza Kościuszki. Po przeprowadzce do Bytomia kontynuował działalność harcerską w tamtejszej drużynie im. Zawiszy Czarnego. Szczególnie zaangażował się w tworzenie na Opolszczyźnie ruchu zuchowego, któremu poświęcał niemal każdą wolną chwilę i wkrótce objął funkcję kierownika Wydziału Zuchowego w Naczelnictwie Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech.

Organizował harcerskie obozy, zuchowe kolonie i liczne wycieczki. W dniach od 8 lipca do 5 sierpnia 1936 roku zorganizował w Cisku obóz harcerski, w którym wzięła udział polska młodzież harcerska z Opolszczyzny oraz z innych części Niemiec, m.in. z Westfalii, gdzie także aktywnie działało polskie harcerstwo.

Był także animatorem polskiej kultury w rodzinnym Cisku, gdzie wspólnie z Władysławem Karkoszem w polskiej świetlicy zorganizował kilka seansów filmowych o polskich miastach. Wspólnie z bratem Damianem przyczynił się też do objęcia świetlicy w Cisku akcją odczytową Polskiego Uniwersytetu Ludowego na Śląsku Opolskim, w którym sam też wygłosił wiele odczytów.

W czerwcu 1939 roku za swoją polską działalność został wyrzucony z Uniwersytetu Wrocławskiego i wcielony do Wermachtu. Wkrótce potem jako politycznie podejrzany został zwolniony z armii.

W kwietniu 1941 roku został aresztowany pod zarzutem ośmieszania Führera i jego armii, co miał czynić podczas swej krótkiej służby wojskowej. Początkowo przebywał w więzieniu we Wrocławiu a potem w obozach koncentracyjnych w Oświęcimiu, Matchausen i Gusen.

24 czerwca 1943 roku sąd uznał go winnym przygotowań do zdrady stanu i skazał go na trzy lata więzienia. Wyrok odbywał początkowo w więzieniu w Brzegu, gdzie zachorował na gruźlicę. Wkrótce przeniesiono go do więzienia w twierdzy kłodzkiej, tam zmarł 16 lutego 1944 roku.

W chwili śmierci Władysław Planetorz miał 34 lata. W maju 1979 r. jego szczątki przeniesione zostały do alei zasłużonych cmentarza komunalnego w Kędzierzynie-Koźlu.